10 ekim 2015 ankara da meydana gelen patlama

balık hafızalı bir topluma donustugumuzun en guzel orneklerinden biri, 100 kusur kişinin öldüğü bu patlamayı bile nasıl da unuttuk. üstünden 3 yıl bile geçmemişken.
ben bile bir an " ya ankara garı patlaması mıydı bu acaba" diye düşündüm.
unutma halkım unutma
soma maden ocağı patlamasını da unutma bunu da unutma.....listelercesini unutma...

an itibariyle türkiye'de can bedelinin yaklaşık olarak 3077 tl olduğunu resmi olarak kanıtlayan bir kararı okudum. iç işleri bakanlığı ve ankara valiliğine toplamda 400 bin tl tazminat ödemesi çıkmıştır. şaşırdık mı ? hayır

bugün üçüncü yıldönümüdür.

(bkz: unutursak kalbimiz kurusun)

3 sene oldu.alıştırıldık acılara, ses çıkartmamaya.3 sene önce tam bugün yoldaşlarımız ve küçük bir çocuk katledildi, onlarcası yaralıydı.sonra dalga geçildi bu insanlarla, milli maçta saygı duruşu yuhalandı.iyi ki öldüler terörist, alevi, kürt, komünist dendi.bir şey soracağım veysel'in kameraya ürkek bakışından da mı utanmadınız hiç?

o günden kalan, aklımdan hiç çıkmayan bir fotoğraf karesi var. ekleyemeyeceğim buraya, bir insanın ölümü, başka bir insanın acısı...

sigarayı birakalı tam 8 ay olmuştu, özel hayatımda yaşadığım onca sinir strese rağmen tekrar içmek aklıma gelmemişti hiç. fotoğrafı görünce arkadaşın paketini alıp bir sigara yaktım.

bazen, çok sinirleniyorum insanların vurdumduymazlığına, çıkarcılığına, cahilliğine, şark kurnazlıklarına... amannn banane yaa diyesim geliyor tüm olanlara, banane benim tuzum kuru diyecek oluyorum, sonra o fotoğraf geliyor aklıma.

"canı cehenneme rahat uyuyanın,
kapısını örtenin perdesini çekenin,
yüreği yalnız kendiyle dolu olanın.
duvarları ancak çarpınca görenin,
canı cehenneme başkasının yangınıyla
evini ısıtıp yemeğini pişirenin."
(bkz: şükrü erbaş)

korkmaz abim, dilerim ki ordan hala umutla hala dirençle bakıyorsundur bize...
uğurlar olsun.

üç sene oldu. dile kolay, üç sene oldu. bizim sadece canlarımızı değil, her şeyimizi aldılar. gülerek geçtiğimiz her sokağı, her köşeyi binlerce anıyla doldurdular. attığımız her kahkaha daha buruk, mutlu olduğumuz her anda kalbimizde ince bir sızı. bizden gülüşlerimizi de aldılar. geçmişe dönüp gülerek anacağımız tüm anıları çaldılar, geriye sadece bölük pörçük görüntüler kaldı. geriye, yüzlerini unutmaktan korktuğumuz için kötü çekilmiş bir fotoğraf başında uykusuz geçen geceler kaldı. ama bize bizi verdiler, üç senedir daha sıkı sarılıyoruz birbirimize. üç senedir her gördüğümüzde birbirimizi, son kez görüyormuş gibi yaşıyoruz. biz çok korktuk, biz çok kanadık evet, ama artık korkma sırası onlarda. biz yaralarımızı sarıp gözümüzde yaş da olsa kaldırdık birbirimizi yerden, ama onlar düştüğünde yerden kaldıracak kimse olmayacak.

içinde hdplilerin de olduğu bu mitingdeki patlamanın failinin hdp ve pkk olduğunu iddia edenler vardı bir de. bu kadar mantıksız olunmayacağına göre asıl fail bunların zihniyetini temsil edenler diye düşünmüyor değil insan.

teyzem ordaydı. insanların ceketlerinde minik et parçaları vardı diyordu.

buralar böyle kirli topraklar işte.

bir çocuğun öldürülmesi kadar acı verecek hiçbir şeyin olmadığını gösteren katliamdır.

"ve barış bir güvercin tedirginliğinde hala,
yalnız ve kimsesiz..!"

unutmadık...

katliamdır.

kanıksamayı iyi biliyoruz. çünkü acının, üzünç duyulabilecek meselelerinin sonu gelmiyor... yine de anımsarken, gerçekten gitmenin kimseye yararı olmadığını bilmek gerek; katliamlar coğrafyasında iseniz, orada din, para ve onları yönetenlerin oyuncaklarının sesi çıkar en fazla...

o güne bir ağıt:

gidenlerin adını unutma türkülerin, meydanların!
unutmayacağız.

oradaki kimsenin kimsesi değildim...
sadece evdeki misafirlerine kahvaltı hazırlamak için erken kalkmış, güneşli günün keyfini çıkarmak isteyen, ekmeği bakkaldan aldıktan sonra ıslık çalarak eve gelen biriydim. taa ki o sesi duyana kadar...
çok kötü sesler duydum ben bu ankara'da; ama o başkaydı. işte sonra anlıyorsun ki herkesin "biri"si olabilirsin.
üzgünüm çok.

insanların içinden birbirlerine üzülme güdüsünü silip atanlarla "bunlara neden üzülmediniz neden içiniz yanmadı" diyenler genelde aynı kişilerdir.bu gerçek hiç değişmedi değişmeyecek.

o patlamada yakınları vefat eden arkadaşların başları sağ olsun ama hazır bu acı taze ve kalbinizdeyken sorayım şimdi şu an bu insanları tartışıyorken ben kalkıp "patlıyor tandoğan" diye halay çekmeye başlasam ve bu esnada bir patlamada ölsem ne hissederdiniz?

orada çekilen "düşüyor skorskyler" halayına konu olan skorskylerin pilotları öksüz yetimdi hüdayınabit topraktan mı bittiler?




insanın gencecik insanların ölmesine ses çıkarmaması ağlamaması için kalbinin nasır bağlaması lazım hatta kalbinin olmaması lazım değil mi?ankara'da üniversite sınavlarının olduğu zamanda bir bomba daha patladı belki biliyorsunuzdur.işte bu meydanda dile getirilen taleplerin o saldırıyı üstlenirken kullandıkları metindekilerle aynı olması bizim bağımızı kopardı.sizin başınıza ilk kez geldi bak nasıl öfkelisiniz?20 senedir türk bayrağına sarılı vaziyette top arabalarına konan her tabut bizdeki insaftan merhametten neler götürdü şimdi tahmin edersiniz.

kusura bakmayın benim de akrabalarım arasında o düşen skorskylerin pilotları var.o mitralyözlerle taranan lojmanların banyolarında tir tir titreyen kadın ve çocukların sesi var kulaklarımda ondan duymamışımdır o sesleri.

şimdi eğer bu saldırıyı üstlenen işid mensuplarının ailelerine sempati besleyebilecekseniz gelin besleyin.kusura bakmayın