schopenhauer'e göre ''insan değişmez.'' dir.

lakin "değişmeyen tek şey değişimin kendisidir." der herakleitos

ve camus'a göreyse: "insan eninde sonunda, her şeye zamanla alışır." derken

"insan iyileşir mi? hayır sadece değişir." der georges perec

"yaşamak, alışmalardan sonra alıştığın her şeyle savaşmaktır." der afşar timuçin de...

insan önce alışır. sonra alışınca kabullenir. daha sonra kabullenince de değişir.
hepsi birer süreçtir. zira yaşamak kendini bulma sürecidir, ve değişmeden bulunamaz..

"ne işin var orada deli mi dürttü seni?" diyebilirsiniz ama demiyeceğinizi bildiğim paylaşıyorum.

bazen insan yaşadığı şehire uzaktan bakmalı...

bininci girimin şerefine. de hayır neden siyah beyaz? gören de renkli fotoların olmadığı zamanlardan geliyorum sanacak asgsfsf

bunun için ya aç kalmayı tercih edip bir aylak olacaksın, ne işin ne gücün olacak, kafana eseni estiği an yapacaksın. ya da bir imparatorluğun başında olacaksın. kimseye hesap verme zorunluluğun olmayacak, istersen paris'i fethetmeye gideceksin mesela. kimse sana neden paris diye soramayacak, soranı atacaksın imparatorluğundan.

ortası yok, ortalama insanlar için özgürlük yok. ha tek istisnası deliler. (onlar da yukarıda yazdığım doğrunun dikine doğru açılan başka bir ucunda zaten.) imparatorluk sahibi olamayacağım gibi aylak da olamayacağım. delirsem bari.

sana söz yine baharlar gelecek,
sana söz ışık sönmeyecek.
ölüm yok ki tuana uyan;
şimdi yaşanacak.

şarkımız da gelsin...