peşin edit: uzun zaman herhangi bir şey yazmamak işleri baya zorlaştırıyormuş, beceremedim pek.
aptal gibi davranmak, hiçbir şey olmamış gibi yapabilmek, bazı şeyleri görmezden gelmek, incelikler yüzünden sürekli kırılmak en önemli meziyetlerim arasında. bunlar beni iyi arkadaş yapmıyor aslında; sadece "kolay insan" oluyorum, "gamlı baykuş arıza çıkarmaz ya, ötekilerin fikrini alalım." diyaloglarına maruz kalıyorum. umurumda mı? sanırım değil. artık birileri tarafından çok sevilmek, kıymet görmek ya da sürekli aranmak gibi dertlerim yok. yaşlanmakla mı alakalı bilmiyorum. aslında yaşlanmak yanlış tabir tabi ki; yaş alıyoruz sadece. bu arada 2 hafta önce 31 oldum.
bir noktadan sonra garip bir his geliyor insana (en azından bana geldi), umursamamakla alakalı; insanları umursamamak, sevginin boyutunu umursamamak, sevginin türünü umursamamak, yalnızlığı umursamamak, umursanmamayı umursamamak... artık kendim de ölçemiyorum zaten insanlara olan sevgimi ya da bağlılığımı. sanki hissettiğimi düşündüğüm çoğu şey benim kurgum gibi ve istediğim anda sonlanır gibi. kimseyle kolay bağ kuramıyorum artık, insan ilişkilerinde kimi nereye koymam gerektiğini kestiremiyorum ve en önemlisi kimseyi özleyemiyorum. burası çok can sıkıcı; kimseyi özleyememek. üniversite yıllarındaki arkadaşlıklarımı, onları koyduğum yerleri ve ne hissettiğimi düşününce çok tuhaf geliyor bu yozlaşmış ve mesafeli halim. buradaki mesafe az konuşmak değil, soğuk davranmak değil; ifade edemediğim çok garip bi şey. hoşlandığım insanın yanındayken bile içimde bir şeylerin eksik ya da uzak olması; orada olmak için her şeyi feda edebilecekken, bir yandan da oradan uzaklaşmak için arkama bakmadan, susuzluktan bayılana kadar koşacak kadar ait olamamak.
böyle tuhaf şeyler hissediyorum; huzursuzluğu tarif ediyor tüm bu karın ağrıları ama tam aksine huzurdan da nasibimi alıyorum şu sıralar. hayatımdaki çoğu şeyin yolunda olması ama bir o kadar da yoldan çıkmış olması nasıl olabiliyor aynı anda anlayamıyorum.
aptal gibi davranmak, hiçbir şey olmamış gibi yapabilmek, bazı şeyleri görmezden gelmek, incelikler yüzünden sürekli kırılmak en önemli meziyetlerim arasında. bunlar beni iyi arkadaş yapmıyor aslında; sadece "kolay insan" oluyorum, "gamlı baykuş arıza çıkarmaz ya, ötekilerin fikrini alalım." diyaloglarına maruz kalıyorum. umurumda mı? sanırım değil. artık birileri tarafından çok sevilmek, kıymet görmek ya da sürekli aranmak gibi dertlerim yok. yaşlanmakla mı alakalı bilmiyorum. aslında yaşlanmak yanlış tabir tabi ki; yaş alıyoruz sadece. bu arada 2 hafta önce 31 oldum.
bir noktadan sonra garip bir his geliyor insana (en azından bana geldi), umursamamakla alakalı; insanları umursamamak, sevginin boyutunu umursamamak, sevginin türünü umursamamak, yalnızlığı umursamamak, umursanmamayı umursamamak... artık kendim de ölçemiyorum zaten insanlara olan sevgimi ya da bağlılığımı. sanki hissettiğimi düşündüğüm çoğu şey benim kurgum gibi ve istediğim anda sonlanır gibi. kimseyle kolay bağ kuramıyorum artık, insan ilişkilerinde kimi nereye koymam gerektiğini kestiremiyorum ve en önemlisi kimseyi özleyemiyorum. burası çok can sıkıcı; kimseyi özleyememek. üniversite yıllarındaki arkadaşlıklarımı, onları koyduğum yerleri ve ne hissettiğimi düşününce çok tuhaf geliyor bu yozlaşmış ve mesafeli halim. buradaki mesafe az konuşmak değil, soğuk davranmak değil; ifade edemediğim çok garip bi şey. hoşlandığım insanın yanındayken bile içimde bir şeylerin eksik ya da uzak olması; orada olmak için her şeyi feda edebilecekken, bir yandan da oradan uzaklaşmak için arkama bakmadan, susuzluktan bayılana kadar koşacak kadar ait olamamak.
böyle tuhaf şeyler hissediyorum; huzursuzluğu tarif ediyor tüm bu karın ağrıları ama tam aksine huzurdan da nasibimi alıyorum şu sıralar. hayatımdaki çoğu şeyin yolunda olması ama bir o kadar da yoldan çıkmış olması nasıl olabiliyor aynı anda anlayamıyorum.
