etik değildir. öğretmenler de maalesef ki o kadar masum değil. bizim hocalardan biri çocuklardan biri ile problem yaşamış, ballandıra ballandıra anlatıyor, ötekiler de diyor ki :
" adı / soy adı / sınıfı ne? onu bir mimleyelim de görsün bakalım cevap vermek neymiş?!"

zihniyet bu yani. dedim eğitim anlayışınız takdire şayan, o çocuklar olmazsa siz de birer hiçsiniz, insancıl yaklaşım bu mu, sorunlar böyle mi çözülüyor burada dedim. benle konuşan yok, çok da fifi!!!

bunlara ne yapılsa az! vallahi.
20 kişiden 4' ünün girdiği okulu okumakla öğretmen olunmuyor, kendi öğretmen olup da çocuğuna not dilenen veli gördüm ben karşımda! kimse kendini bir şey zannetmesin zatin çocuklar öğretmenlerine en iyi notu veriyor emin olun.

yeni farkettim ki sabırsız biriyim.
bir işe başlıyorum, hemen adapte olayım herşeyi öğreneyim istiyorum.
bir kursa kaydoluyorum, hemen bütün dersleri bilip uygulamaya koyulmak istiyorum.
bir diyete başlıyorum, hemen ideal kiloma ulaşayım istiyorum.
zamanım çok kıymetli arkadaşlar, çok değil henüz otuz yaşımdayım ama bir dakikası bile boşa geçsin, zaman ellerimden kayıp gitsin istemiyorum.

not: sekiz aydır işsizim.

tembel insan işi değildir vegan olmak. hayvansal gıda tüketmeden yaşayabilirim fakat aç kalırım çünkü tembelim. evde sürekli bademin sütü cevizin kabuğu mercimeğin bilmemnesi diye uğraşacak dirayete sahip olmak gerek. ekstra çaba harcamadan erişebildiğimiz her şey hayvansal.

tembelden olsa olsa vejetaryen olur, vegan asla.

reenkarnasyon, ruh eşi vs kavramlarına sonsuz inanan ve enerji çalışmaları yapan bir arkadaşım var. bir deste tarota benzeyen kartları var ve bu kartlardan birisinde, ruh eşin her zaman hoşlandığın tipten olmayabilir gibi bir şey yazıyor. eğer ruh eşimiz tekse (asıl risk budur), ve ne bileyim, erdal bakkal ya da kurtlar vadisindeki şişe dibi gözlüklü burnunu karıştıran eroin üreticisi amca ile bedenlenmişse beni en yakın budist tapınağına falan bırakın da, bir sonraki hayatımı bekleyeyim. hatta ötenazi hakkımı kullanmak isterim mümkünse.

ruh eşi kavramı, her ne kadar kulağa hoş gelse de, bence yok. göz görsün, gönül sevsin, kafalar uysun, daha ne!

göz de, mümkünse en tipsiz haliyle görsün ki ilk gördüğünde, sonradan hayal kırıklığı yaşamasın.

istediği kadar tartışılsın, bende hak olması gerektiğini düşünüyorum.

ne dünyaya gelmeden önce gelmek ister misin diye sordular, ne yaşarken devam etmek istiyor musun diye sordular. belki de bu yarışın sonunu getirmek istemiyorumdur basitçe, olamaz mı?

belki bir gün ciddi bir hastalığım olacak. tedavisi sonuç vermeyecek. acıyı kişi tek başına yaşıyorsa, kimseye karışmak düşmemeli. en azından bu tür durumlarda ötanazi bir hak olmalı.