ben sanırım yavaş yavaş vaz geçiyorum. hiçbir zaman çok hırslı olmadım, belki de bu yüzden böyle oluyor. bi üniversite sınavını kazanmak için gözüm dönmüştü, ondan sonra bitti galiba bende bi şeyler. yarısında vaz geçiyorum. neden? sürem kısıtlı diye mi, çok mu yoruldum, sıkıldım her şeyden. herkes tatilde dinlenirken çalışmak zor geldiği için mi? kendimce bir sürü sorumluluklarım olduğu için mi?
evet bunlar benim çok güzel bahanelerim. bravo, alkış bana.

arasam yanlış yaptım hevesini kırdım. bana bir şans ver hayatına al. sen nasıl istersen öyle olucak artık direnmiycem desem.bi kere daha öpsem dudaklarını artık gitmiycem uslandım desem. başkasını seviceksin diye ödüm patlıyor.ne olur başkasını sevme.
edit: tam mesaj atıcam son mesajlaşmamızda bana amcasının oğlu gibi davrandığını hatırlıyorum. orrrr çocuğu

bu sadece bir nar tabağı değil benim için. bu kaç yaşında olursan ol anne babanın gözünde hâlâ cocuksun tabağı. kendi mesleğini eline almış, onlar olmadan aylarca yalnız yaşıyor olsan bile "sen orda uğraşıp yapmazsın bilirim ben seni" tabağı. onların yanına geldiğinde her türlü nazlanma hakkına sahip olma tabağı bu tabak. allah onları başımızdan eksik etmesin tabağı aslında.

şimdi bunda seks var mı yok mu?

ben var diye biliyorum. var ama flört de var. e o zaman friends with benefits'ten farkı ne? pek yok gibi sanki?

bilmiyorum ya.

tek bildiğim erkeklerin sorumluluk almamak için her gün yeni bi saçmalık türettiği. böyle saçma müesseselerin içine sizi sokmaya çalışan erkekleri def etmiyorsanız çok çekersiniz. ben diyim.

zaman zaman çabalarım yorduğunda, omuzlarım düştüğünde ve bitkin hissettiğimde "bazılarının, sadece normal olmak için ne büyük çaba sarf ettiğini kimse fark etmiyor" sözünü hatırlar, en azından biri anlamış beni diye teselli ederim kendimi.