yaptığım eylemdir ve pişman değilim. kendimi ait hissetmediğim bir toplumla yaşamak ve her gün defalarca aynı kabalığı, şerefsizliği, çirkinlikleri görmek zorunda kalmıyorum elin ülkesinde. haber de takip etmiyorum, türklerden de kaçıyorum. oh mis!

evlenirken, ailelerden farklı şehirlerde yaşadığımız için beş gün içinde üç farklı şehirde üç farklı seremoni düzenledik.

bunlardan ikincisi olan istanbul'daki nikahta arkada çalan şarkı buena vista social clubdan chan chan idi.
ertesi gün 1000 km uzaktaki düğümüzde ise latif doğandan eşarbını yan bağlama ile kurtlarımızı döküyorduk.

ilkini tümden silmiş beynim neyse ki.

ifrat ile tefrit arası derler ya, hah işte ondan.

şu an ömrümde ikinci defa tek başıma içiyorum. canım çok çekmişti. alkol güzeldir ağzınızla içiyorsanız. bir keresinde "bu gökyüzünü yarım saatliğine daha mavi, bulutları sanat eseri gibi göreceksem her gün de içerim" demiştim ama her gün içmiyoruz tabii. sadece içerken gökyüzüne bakmayı ihmal etmeyin. şerefe diyorum o zaman.

şuraya çok dolu dolu itiraflar yazmak istiyorum sonra yarın birgün bir yerde karşıma gelirse diye bakıp bakıp çıkıyorum başlığa.


ama şunu da söyleyeyim hiç öyle wawwww, ohaaa, laaaaaan tarzı itiraflar yok. sanırım çoğunluk benim gibi düşünüyor.

mevlana'ya sormuşlar;
- o kadar okursun, o kadar yazarsın, ne bilirsin?
mevlana şu cevabı vermiş;
- haddimi bilirim.

ne güzel özetlemiş mevlana. okumanın, öğrenmenin, eğitimin asıl amacı haddini bilmek olmalı.
biz maalesef haddini bilmeyen bir toplumuz ve yaşadığımız sorunların temel sebebi hadsizliğimiz.