geçtiğimiz ekim ayında koşuyolu'nda 4 ufak kardeş bulmuştuk beraber çalıştığım bir arkadaşımla. yakın zamanda doğmuşlardı, neredeyse yol kenarında yaşıyorlardı ve hepsinin de gözleri kapanmak üzereydi. birkaç hafta kendileriyle ilgilendikten, her gün gözlerine bakım yaptıktan sonra kendilerine getirmeyi başardık biraz biraz. sonra o beraber baktığımız ve hayatta kalmalarındaki asıl pay sahibi olan arkadaşım hepsini sahiplenecek birilerini buldu. farklı ailelerin parçaları oldular, birbirlerinden ayrıldılar diye biraz üzülmüştük ama başka türlüsü de mümkün olmamıştı. aylar sonra bugün onların fotoğrafları geldi. o zamanlar her gün 'gittiğimizde onları bulacak mıyız' diye düşünürken, şimdi boy atmış olmalarını görmek fazlaca mutlu etti bugün. bi' de nasıl aklımıza yer ettiyse, ilk baktığımız yer gözleri oldu hepsinin.
(siyah beyaz olan yavruyken de en fırlamalarıydı. diğerlerini çağırmamız yeterken kendisinin peşinde koşturuyorduk. hala aynı hızda devam ediyormuş. ki fotoğrafta da belli oluyor zaten. hepsi efendi gibi dururken kendisi yine tepelerde)
(siyah beyaz olan yavruyken de en fırlamalarıydı. diğerlerini çağırmamız yeterken kendisinin peşinde koşturuyorduk. hala aynı hızda devam ediyormuş. ki fotoğrafta da belli oluyor zaten. hepsi efendi gibi dururken kendisi yine tepelerde)
