adagio in g minor

(bkz: combo breaker)

şahane bir klasik eser.
tutkulu ve imkansız bir aşkın tercümesi. masumiyete şehvet ve acı eşlik edercesine. çaresiz bir çığlık.

the doors yorumu dinlenmeli, dinleyeni hüzne garketmeli.

bir de şu var;

(bkz: severed garden) *

daha hüzünlü bir şey hayatımda hiç dinlemedim.

mükemmel albinoni bestesi. insana hem hüznü hem de umut hissini aynı anda yaşatabiliyor. doğrusu bu eserleri büyük salonlarda ya da katedrallerde dinlemenin verebileceği hazzı tahmin bile edemiyorum.
ha buyrun bir de andre rieu'nun orkestrasından dinleyin :

progressive rock severler için ayrıca renaissance'ın cold is being şarkısı ve ekseption'un adagio isimli yorumları mevcut. ancak bana sorarsanız çok da güzel değiller. ekseption'unki gereğinden fazla heyecanlı, renaissance'ınki ise klişe şarkı sözleriyle besteyi vasatın altına çekmiş. istisnaları olmakla beraber progressive rock gruplarının bu tür girişimlerini genelde başarısız buluyorum. kendileri yarattığında daha anlamlı şeyler ortaya çıkarabiliyorlar.

adamı alıp götüren bir beste. notların gücünün ne kadar olduğunu gösteriyor.

bazı filmlere çok yakışır. (bkz: le proces )

fırtınalı duyguların barok'ta kendini bulan ifadesi... tan-rım!..

yaygın kanı tomaso albinoni eseri olduğudur. ancak, albinoni biyografisi yazan remo giazotto'a ait bir kompozisyon olduğu da kabul edilir.