aileyi özlemek

yılların götürdüklerinden sonra geriye kalan belki de en saf duygu

hergün sabah saati kapatmadan önce (haftaiçi) ulan şimdi üzülecekler okulun uzadığını duyunca ha gayret gideyim okula (derse,sınava) dedirtebilen kavram.

hayatın aslında ne olduğu anlaşıldığında yapılacak ilk şey

aileyle birlikte yaşadığında gerçekleşmesi imkansız olay

hani koşarsın koşarsında nereye koştuğunu unutursun,sonra bir nefes alıp geri dönmek istersin yanlarına.

hayatın koşuşturması içerisinde birşeylerle oyalanmaktan fırsat bulduğunda, hayattan yorulduğunda, sığınacak bir liman aradığında, kendini çaresiz hissettiğinde, çevrendeki insanların aslında senden ne kadar uzak olduğunu düşündüğünde, çıkarsız karşılıksız beklentisiz sevgiyi veren başka kimsenin olmadığını hissettiğin anda duyulan ve son derece acı verici olan duygu..

insanın evinde olmasından daha güzel bişey varsa getirin o da benim olsun.

okumak için bambaşka ve uzak bir şehre giden üniversite öğrencisinin her gece yatarken ve her sabah uyandığında çok güçlü hissettiği durum.

hayalimizdeki anneyi,babayı ve olmak istediğimiz çocuğu özlemektir.

babanın sert ama sevgi dolu sesini, annenin yumuşacık ellerini, kızarmış ekmek kokusunu, kardeşin çığlıklarını özlemektir.

küçücükken evden ilk ayrı kalıncaksa dayanılmaz birhal almaktadır. yaşadım, biliyorum..

kişinin büyüme ve olgunlaşma evresini hızlandıran özlemdir.

insanların birbirlerine olan güvenlerinin ışık hızıyla azaldığı toplumsal yozlaşma sürecinde, yapılabilecek en güzel şey.

yoğunlukla okumak veya çalışmak için farklı bir ülkeye,şehre gitmiş olanların yaşadıkları durumdur. insanız sonuçta özlemeye bile bağışıklık kazanıyoruz da işte sadece bir gün onlarla yeterince vakit geçiremediğim için pişman olmak fikri canımı sıkıyor..

aşık oluncaya kadar kişinin başına gelen durum
(hadi ama gerçekci olalım)