anneyi özlemek

yaşayarak anlanabilecek düzeyde, yoğun bir özlem akımı..

aksi mümkün olmayan durum....

bir an gelir tüm içinde bulunduğun durumlar anlamsızlaşır ya işte o zaman özlersin anneni.. ne aldığın yüksek not, ne çıkmaya başladığın kişi, ne güneşli bi havada kuşlarla şarkı söylemek.. arkadaşların, dostların, renkler, kitaplar, resimler, müzik her şeye her duyguya yabancılaşmışsındır o an zarfında.. bir an elini biri tutar yanında olamasa da.. işte o zaman anlarsın neyin eksik olduğunu.. saçını tarayışı, yemek yaparken bişiler aşırmanı engellemek için evde seni kovalayışı, sıktığı koku, teninin kokusu, makyaj malzemeleri, eve gelirken topuklu ayakkabısının çıkardığı ses, anahtarlığındaki sana benzettiği küçük sıçan yavrusu, kavga ederkenki o şirret tavrı, sen ağlarken seni sakinleştiren o yumuşacık sesi, halıya çıkmayan bir leke bıraktın diye küsüşü, öss ye giriceksin diye akşam yemeğinde sevdiğin yemekleri en hamarat haliyle yapışı, suya girerken tüylerinin diken diken oluşuyla dalga geçmen, göz rengi, saç rengi, ten rengi, sorumluluklara karşı asla yılmayan tavrı, seni sevmesi, seni özlediği ve en güzeli senin "onu özlediğin" gelir aklına..
kolay mıdır annenin yanında olmamak, özlemini çekmek.. bir damla göz yaşı kurtulur kirpiklerden, yanaktan aşağı süzülür.. serde erkeklik vardır ya ağlanmaz; ama o göz yaşı paha biçilmezdir..
silkelenip kendine gelirsin, açarsın telefonu.. anlamsız bir saattir "anne seni özledim" diyemezsin.. annen anlar.. çünkü o annedir..

birden sesini duymak ister insan, telefon açayım da anlatayım, beni en iyi anlayan o'dur, o bilir beni zaten anlatmasam da; susuşum, seçtiğim kelimeler, ses tonum vs... her ne varsa o'nun bu hisleri en iyi anladığını bildiğin insana kavuşmayı istemektir anneyi özlemek.

bazen olur olmaz yerlerden sesini duyarsın..gecenin bi yarısı ya da gündüzün orta yerinde..açık kalan kalbinin üzerini örter sonsuz sevgisiyle..bazen üşürsün,kollarını açarsın,sarıp sarmalasın seni içine alsın diye beklersin..oysa o zaten içindedir..gözlerinden yaş olup akmıştır usulca..sana sezdirmeden..sen uyurken...
çocuklar uyuduğunda bilirler onu seven en azından biri bu dünyada kendisi için nefes alıp verir..nefesinin tükendiği yerde imdadına yetişir..küçük oğulcuğuna ya da canının içi kızına verecek her zaman iyi bir şeyleri vardır çünkü annelerin..
bilirsin işte..o varsa bu dünya yaşamaya değer bir yerdir..bırakmak daha zorlaşır gezegeni..o zaman onu da alıp gitmeyi istersin..yapamazsın..

uyanıp da üşüdüğümü farketmemdir anneyi özlemek..uyuyakalmışımdır, üstümü örten olmamıştır.iki misli üşütür insanı...hem özlem soğuktur hem de hava..

aksi gayette mümkün olan ve içinde bulunduğum durumsal.hiç eğlenceli değil.kendinize devamlı 'ya ben manyak mıyım?niye annemi özlemiyorum!' diyorsunuz
(bkz: ruh dengem bozuldu)

herhangi saçma sapan bir filmde bile "anne" olayı geçince duygulanmak, aklın bir an kopup gitmesi

anneme kavuşacağımı bilerek annemi özlemek vardı, onu bile özledim

aile yanında kalanların zaman zaman özlemini duydukları özlem.

"ailenden birini özlemek"

aklınıza geldiğinde içinizi acıtıyorsa artık dozaşımı yüzünden derin etki bırakacak olan özlem.özlemlerin en masumudur,en çok koyanıdır.dizine yatıp bişeyler anlatmak,bıdır bıdır konuşmak istersiniz,konuşamazsınız.yine içiniz acır.
(bkz: ben annemi özledim)

uzun soluklu ilk gurbet deneyiminin yedinci ayında herkese anne demeye başlamaya sebebiyet veren duygu.

daha giri girmek için ilintili başlığı tıklarken bile insanın içini burkan bir düşünce... "üstüne bir de zeki müren'in 'anne' şakısını dinle tam olsun" dedirten mevzu...

özlenmesi en çok gerekli olan, ayakları öpülse dahi haklarını ödemeyeceğimiz en değerli varlıklarımızın hasreti..