bedensiz kadınlar

yansımayla, yansıyan ile yansıtan arasındaki topyekün savaşımın eposu.. böyle bir savaşımın olabilecegini kabul etsek bile eposu yazılabilir mi? durmadan vitrinlere, aynalara bakarak sagını solunu çekiştiren şöyle "güzel" olabilirsinizle kuşatılan, kendi imgelerine, görüntülerine gömülmüş milyonlarca insan.. dünyanın tam yarısı.. her zaman birlikte otobüse bindigimiz kadının, otobüsün camında durmadan yansısını seyredişine, bir an bile dışarıdaki cıvıl cıvıl hayata, onun akıp giden ritmine bakamayışı karşısında duyulan acı.. bu kadar gömülebilir mi insan kendine? ya büyük mücadeleler için, bilim için, felsefe için, sanat için, dışarıdaki hayattan kendi imgelerine bir türlü dönemeyen "bakışlarıyla" yaşayabilmiş kadınlar.. onlar "güzel" degiller miydi?

(bkz: baharın yazarlara etkisi)

-bedensiz nası oluyo ki?
cümlesi akabinde eller açılır ve aval aval içlerine bakılırsa, final moduna girmiş vadili tipi yaratılabilir bu söz öbeği sayesinde

ruhsuz kadınlarla kıyaslanınca "buna da şükür" denilebilir insan grubu

nihat ateş kitabı,
papirüs yayınevi

bedenine hapsolmayan gerçek anlamda her daim güzel olan kadınlardır.bedenine kadın olmak için ihtiyaç duymayan kişilkli kadınlardır.emek verir sevgi verir ruhuyla barışık kafası çalışan insan gibi insandır. bedensiz kadınları onları hakeden gerçek güzelliği iyi bilen akıllı gözler görebilir.ona gerçekten layık olan aşkı hakeden gözler görür ancak

karşısındakine 'bedenime sahip olabilirsin ama ruhuma aslaa!! ' diyerekten meydan okuyan kadınlardır
bu kadınlar böyle diye diye bedensiz kalmışlardır.
sömürücü uzuvlar karşısında tek sığınakları ruhları olan bedensiz kadınlar bedel ödemiş kadınlardır.

(bkz:iyiye gün doğmaz )