bir idam mahkumunun son günü

orjinal ismi le dernier jour d un condamne olan victor hugo romanı.1829'da yayımlanmıştır.

yıllar sonra politikaya alet edilebilecek bir mektubun yazılabileceği gündür.

(bkz: 20 temmuz 2010 başbakanın ağlaması)

(bkz: yabancı)
(bkz: albert camus)

(bkz: hallowed be thy name)

iron maiden'in hallowed be thy name'i ile iyi giden şahane kitap.

ben bu kitabi okumadim; ama radyo tiyatrosu seklinde dinlemistim. seslendirmeler de cok hos oldugu icin hosuma gitmisti. beni en cok etkileyen mahkumun : "simdi farkediyorum ki insanin olecegi zamani bilmesinden daha korkunc bir duygu yokmus" sozuydu.

sonu gunu degil,hukmun verilmesinden temyiz asamasinin sonuclanip infaza kadar olan sureci anlatan,pek bilinmeyen hugo kitabi.

kitap her sayfasinda idam cezasi karsitligi kokar.cezanin mahkuma neden verildigini anlatan sayfalar bulunamadigi/anlatilmadigi icin tum kitap boyunca "tamam da neden?" der durur,objektif bir degerlendirme yapamazsiniz.hugo,hicbir suca iliskin idami kabul etmedigi icin bilerek bos birakmistir kim bilir.

şafak türküsü

nevzat çelik .

bir idam mahkumunun idamından önceki birkaç hafta yaşadıklarını anlatan ince victor hugo kitabı. ayrıca kitapta victor hugo'nun muazzam bir önsözü de bulunmaktadır.

(bkz: öleceğini bilerek yaşamak)

an itibari ile bitirdiğim kitap.
bazı kitaplar vardır ya hani, anlatmaya çalışırsın ama sözcükler yetersiz kalır. i̇şte bu kitap onlardan biri.
okurken hüzünlenmemek elde değil, o kadar akıcı, sade ve içtenlikle yazılmış ki, kendimi idama götürülen mahkum gibi hissettim.

victor hugo'nun bir idam olayından etkilenerek idamın kaldırılmasına katkıda bulunmak için "elleri yıkamak iyi, ancak kanın akmasını engellemek daha iyi olacaktır" fikrinden hareketle yazdığı kitap. i̇damın hayatın rutini sayıldığı, insanların çerez yiyerek idam izlediği bir dönem ve toplumda muazzam bir idam eleştirisi.

i̇dam cezası günümüzde hala tartışılıyor. hugo'nun bu kitabı yazdığı 1829 yılından sonra gerçekleşen her devrim kendi idamlarını yaratmış, fransa da bu kitabın yazılışından ancak 152 yıl sonra 1981 yılında sosyalist parti iktidarında idamı kaldırabilmiştir. i̇dam konusuyla ilgili olarak bu korkuyu bizzat deneyimlemiş dostoyevski'nin de özellikle budala kitabında muazzam tespitleri var.

sonuçta bir kez öleceğiz onun da idamla olmasını istemeyiz; ama ölecek olsak ne hissederdik diye merak ediyorsak bu kitaba ve dostoyevski'ye bir göz atabiliriz.

biraz zorlasam 20. yüzyılın ilk çeyreğine gram geçmeyecek büyük duyguların fitilinin ateşlendiği son gece mi?

uğruna feda edilen bir yaşam duygusu? "memleket özgür olsun, güle güle sevgili, güle güle ana-baba, güle güle özcan abi, güle güle dava arkadaşları!"

tek bir paltoyu pekin'in eksi 10 derece soğuğunda 6 arkadaşı ile değişmeli giyen idam kaçkınlarının o son güne duydukları inanç?

evde silah ve kitapları ile yakalanan idam mahkumlarının küçük kardeşlerinin 50 yıl sonra bozkırlarda uzay istasyonları kurması.

beyoğlu'nda işgal askerlerine karşı-savunma yapmak için silah kaçıran harbiyeli idam mahkumları.

uzatmayayım. artık birilerinin son günleri bu kadar ateşli olmadığı için dizimize kadar batağa battık.

büyük rus edebiyatçısı o son gece; ayaklarının o büyük karanlık evrende nasıl güzel sallandığını keşfetmişti. yıldızlar ayak tabanından gıdıklıyordu mahkumu. ölüme gülerek gideceğine tam inandırmıştı ki kendini, saray affetti. bir insan doğdu, bir halk kaybetti.

(bkz: ölüm bekleyişi)

(bkz: az sayfada çok şey anlatmak)

(bkz: yabancı)
albert camus