bu benim

bilgisayarıma her bakışımda, beynimin bu görüntüyü algılaması ile düşündüğüm şey.

nüfus cüzdanıma her bakışımda, beynimin bu görüntüyü algılaması ile düşündüğüm şey.

ne aynada, ne doğduğumuz yerde, ne ailemizde, ne nüfüs cüzdanımızda, ne aldığımız karnelerde, ne öss sonucumuzda, ne fikirlerimizde, ne ideolojilerimizde, ne giydiğimiz kıyafetlerde, ne yüzümüzü ve başımızı kaplayan kıllarda olmayan yanımızın tüm bu sayılanlar tarafından susturulan sözü.

aynı şarkıyıyüz kere dinleme manyağı olan,

aha sol kulağım çınlıyor, biri beni anıyor

sabah suyu yüzüne çarparken suyun bileklerden dirseklerine akmasına uyuz olan,

buzdolabını açıp boş boş baktıktan sonra kapayan,

kulağında ipod ile gezerken klip tadında yürüyen,

çift bölmeli çakmakta her iki tarafta gaz seviyesini dengeleme ihtiyaci duyan ,

girdigi kapalı bir mekanda ilk önce çıkış kapısının nerde oldugunu arayan,

masaya oturdugu zaman .ilk olarak ayaklarını koyacak yer arayan,

küçükken radyodan kaset dolduran,hayatında hiç lost izlememenin eksikligini hissetmeyen,

yolda giderken kaldırımdakı karo taşların çizgilerine basmamaya özen gösteren,

gülünmemesi gereken yerde gelen gülme krizinin verdigi haz ve acıyı birçok kez yaşamış olan ,

bir türlü insanlara güvenmemesi gerektiğini, her defasında aynı hataya düşen..
işte bu benim.