çocuk olmak istiyorum

çocuk olmak istiyorum yine
ne hayat kavgası
ne aşk belası
ne de gönül yarası
çocuk olmak istiyorum yine
ne sabah erken kalkma duygusu
ne sorumluluk söz konusu
ne de yıllar geçiyor korkusu
çocuk olmak istiyorum yine
hani bir oyuncak kamyon tutkusu
bahçelerden elma çalarken ev sahibine yakalanma korkusu
bayramlarda yeni kıyafet sevinci
anne dizinde uyuma huzuru
çocuk olmak istiyorum yine
hani dünyayı çook güzel görme duygusu

taner dindar

ancak hayatla yüzleşmekten korkup hayatlarının büyük bir bölümünü hocker pozisyonunda geçiren kaybeden kulübü üyelerin anlam yükleyebileceği sığlıkta bir şiir.

söylendiği an'a ve duruma göre değişiklik gösteren cümle. eğer gerçekten "her şeyi bırakıp tekrar çocuk olmak istiyorum." anlamında kullanılıyorsa, metaforik açılımları olan, biraz da freudyen düzlemde değerlendirilebilecek, çeşitli isteklerin dışavurumuyla kendini göstermiş ve büyüklerin hayatından, karmaşık dünyasından uzaklaşma isteği taşıyan bir anlam kapısı aralar.

fakat "çocuk gibi davranmak, biraz özgür olmak, delicesine, korkusuzca yaşamak, eğlenmek istiyorum." anlamına da gelebilir. büyükler dünyasının buna da ihtiyacı olduğu bilinir. ama çocuk diye değil de deli diye yaftalanmak istemedikleri için böyle davranmaktan kaçınırlar. hatta bunu anlatan başka kalıplaşmış sözler de vardır:

"a, çocukla çocuk olma ayol!" gibi.

e başka ne olacaktın, çocukla büyük mü olacaktın? büyümek zaten bu değil mi: çocukluğun güzel dünyasını kaybetmek ve bir daha o zamana dönememek. bu hakkı elimizden almak ve birbirimize zaman zaman "çocuklaşma" şansı vermemek.

evet çocuk olmak istiyorum bazen. hayattaki tek derdimin biraz daha top oynayabilmek, bisiklete binebilmek için eve 10 dk daha geç girmek olmasını istiyorum. insanların yüzüne dakikalarca, gözlerimi üzerlerinden hiç ayırmadan bakmak istiyorum. sevdiklerime hesapsızca sarılabilmek, sevmediklerimi elimle itip somurtabilmek istiyorum. sokaklarda saçlarımı savura savura amaçsızca koşabilmek, sınırsız hayaller kurabilmek, gerçek olamayacak şeylere bile masumca inanabilmek istiyorum. evet zaman zaman, şu sorumluluk yüklü omuzlarımı hafifletebilmek, nefes alabilmek istiyorum...

yetişkin olmanın bi boka yaramadığını yaşayarak tecrübe etmiş bir bünyenin talebini dile getirişidir. çocuk olmak istiyorum, büyümeyi isteyen ama hiç büyümeyen bir çocuk olmak..

bu aralar tek dileğim. hatta çocuk olup kaçsam olduğum yerden, gelecekteki iğrenç ben'i de engellemiş olurdum o zaman. tamamen özgür olurdum. çocukken her şeye rağmen özgürsünüzdür.

çocuk olmak istiyorum ama ekmek almaya giderken ölünen zamanlarda değil.

adımın özgürlük olmasını istemek gibi.içimin nefessiz kaldığı anlar uzadı büyüdükçe,gözyaşlarım dışıma değil içime içime aktı.ayrılıklar arttı ve sevdalar silikleşti.çocuk olmak istiyorum.yeniden salıncağa binmek ve adımı unutturmak herkese.

çocukluk hiç bitmesin dediğim bir hayaldi sadece.

yaşlandığını hisseden, küçüklüğünde istediği gibi yaşayamayan ya da şu anki hayatından sıkılan insanların geçmişteki stressiz sıkıntısız günlere duyduğu özlemi anlatmak için kullandığı cümle. birkaç gün öncesine kadar ben de her sıkıştığımda bunu söylerdim ama bu ülkede hiç suçu olmadan ölen bebekleri görünce ucuz kurtulmuşuz o günlerden bir daha nah dönerim diyorum.

bazı sıkıntılı zamanımızda çocukluğumuza dönmek isteriz, işte bu sorumluluklarımızdan ve hayattan kaçmak istediğimizden bir an için...

yüzünü hiç görmesem bile yüreğindeki yaralardan tanırım seni. kabuk bağlamaya fırsat vermeden kanattığın yaralarından. aynısını ben de yapıyorum çünkü, nasıl yapıldığını iyi biliyorum..

ve birşeyi daha iyi biliyorum; çocukluk yaralarınla kalmak isterdin sen. dizinden yukarıya geçmeyen ve üç beş güne iyileşen yaralar...

artık sıradan şeylere ağlamak isterdin sen, çocukluk ağlayışların gibi sıradan. en sevdiğin kalemin kaybolduğunda, mahalledeki çocuk saçını çekip kaçtığında, annen kızdığında. uyuyup,  uyandığında unuttukların gibi iste.

çocuk olmanın hiçbir güzel yanı yoktur: yaşlandığımız zaman, çocuk olduğumuz günleri hatırlamaktır güzel olan.