federico fellini

italyan sinemasının gelmiş geçmiş en büyük yönetmeni

amarcord adlı bir kitabı vardı. bunun da filmini çekmiştir. süper zevklidir.

la stradasıyla bile eli öpülesice yazar ve yönetmen.

şahane bir yönetmen olmasına rağmen kendisine oscar layık görülmemiştir ki oscar jürisinin ne kadar doğru ? seçimler yaptığı bellidir.

kendisine fefe diye de hitap edilir.

1920-1993 yılları arasında yaşamış italyan yönetmen,la strada(1956)la notte di cabiria(1957)otto e mezzo(1963)ve amarcord(1974)adlı filmleriyle 4 kez en iyi yabancı film dalında oskar kazanmıştır.bu oskarların haricinde onur oskarı'nı da ödül hanesine yazdırmıştır..

(bkz: satyricon)

hatunlar üzerinde uzman olan italyan yönetmen, bunun en iyi örneği 1980 yapımı city of women filmidir.

(bkz: otto e mezzo)

luci del varieta (1951)
lo sceicco bianco (1952)
i vitelloni (1953)
la strada (1954)
il bidone (1955)
le notti de cabiria (1957)
la dolce vita (1960)
otto e mezzo (1963)
giulietta degli (1965)
satyricon (1969)
roma (1972)
amarcord (1973)
casanova (1976)
prova d orchestra (1978)
la citta delle donne (1980)
e la nave va (1983)
ginger e fred (1986)
intervista (1987)
la voce della luna (1990)

iyi film eksikleri olan filmdir diyerek zeka ve ironi gücünü kanıtlamış yönetmen.

(bkz: 8 buçuk)

komedi filmleri kült ve örnek olmuş italyan yönetmen. tezatlığı mizah malzemesi olarak kullanıp, yarattığı absürd karakterler ile öne çıkmıştır. yeşilçam'ın da esinlendiği bir yönetmen olmuştur. ama halk işi bir mizah anlayışına sahiptir. açıkçası komik bulmuyorum bu yönetmeni. filmleri oyunculuk açısından doğal bir yapıya sahiptir. nitekim bu, bayağılığını ört bas edememiştir. entellektüel ayağına yatanlar ismini telafuz etmeyi pek severler. gerçekten isminin telafuzu dışında hoş hiç bir şeyi yoktur.
(bkz: amarcord)

"olduğundan farklı bir yerde bulunmayı özlemek, olduğundan başka biri olmayı istemek ya da aniden sıkılmak her şeyden... belki herkesin yaşadığı duygular zaman zaman. ama kimileri bunaldıkları böyle anlardan kendilerine özgü, yepyeni resimler yapabiliyorlar. hayal dünyalarında çizdikleri alemleri gerçeğe dönüştürebiliyorlar. aşık olarak, seyahat ederek, kurallara karşı koyarak, yaratıcılıklarını kullanarak."

"sekiz buçuk" filminde kendi hayatına yakın bir hikaye anlatıyor ve kendi duyarlılıklarını yansıtan ünlü italyan yönetmen fellini. filmde vurgulanmış olan çocukluğundan kalma katolik kiliseye olan inanç ve güven azlığı dikkat çekiyor. kilise eğitiminin üzerinde bıraktığı izler fellininin diğer filmlerinde de göze çarpıyor.

fellini sinemasında, ıssız ve sessiz deniz kıyısı masumiyeti simgeler ve filmlerinde kıyıda geçen pek çok sahne vardır. burada huzur, rahatlık, ferahlama vardır.

komedi filmleri kült ve örnek olmuş italyan yönetmen. tezatlığı mizah malzemesi olarak kullanıp, yarattığı absürd karakterler ile öne çıkmıştır. yeşilçam'ın da esinlendiği bir yönetmen olmuştur. ama halk işi bir mizah anlayışına sahiptir. açıkçası komik bulmuyorum bu yönetmeni. filmleri oyunculuk açısından doğal bir yapıya sahiptir. nitekim bu, bayağılığını ört bas edememiştir.
dönemi gereği takdir edilesi olabilir. klasik anlatımın dışına çıkıp daha özgün bir şeylere imza atmış olabilir ama bu izleyici için ne kadar önemli olabilir ki! sonuçta sanat duygu işidir. seversin veya sevmezsin. herkesin kendi zevkleri veya fikri var. bir takım somut şeyler öne sürerek bunları değiştirtemezsiniz.
gariptir ki bazıları eski bir şey gördüğünde burun kıvırır, bazıları ise sırf eski diye yerlere göklere sığdıramaz. bence fellini buna güzel bir örnek.

görecelilikten bahsetmek bile istemiyorum.