hayatta öğrenilenler

ilk sevmeyi öğrendik, ailemizi sevdik içgüdüsel olarak,sonra arkadaşlarımız oldu,arkadaşlarımızı sevdik.

oyunlar oynadık, hayal dünyamız gelişti, kazanmayı ve kaybetmeyi öğrendik, birşeyler kazanmak için neleri riske edebileceğimizi öğrendik, ahlaki altyapımız oluşmaya başladı.

bir kızı/erkeği beğendik, hayatımıza aşk girdi, artık hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacağını düşündük, sevmek uğruna neler yapabileceğimizi tecrübe ettik, hayatta verdiğimiz kadar alamayabileceğimizi, hayatın adil olmayabileceğini gördük.

okula gittik, çevremizde olan bitenlere anlam vermeye başladık, hayatın sadece oyun oynamakla geçmediğini, öğrenmenin ve çalışmanın gerekli olduğunu anladık, okumayı yazmayı öğrendik, insanların birbirine bu yolla bilgilerini aktarabileceğini farkettik, hesap yapmayı öğrendik, okulda öğrendiklerimizin aslında hayatta kullanmak için öğretildiğini anladık.

harçlık almaya başladık, sahiplenme duygumuz belirginleşti, harcama ve biriktirme arasında bir denge kurmayı öğrendik, sahip olmayı çok istediğimiz birşeyi istersek kendimiz alabileceğimizi farkettik.

tatil olunca bazen ara vermenin huzur getirdiğini öğrendik, aynı zamanda gerek okulu,gerek insanları özlemeyi öğrendik, bir yere, birşeylere aitlik duygusu oluşmaya başladı.

milli bayram olduğunda, ülkemizi sevmenin gerekliliğini öğrendik, aynı zamanda dünyada sadece bizim ülkemizin bulunmadığını, başka dilleri konuşan, bize hiç benzemeyen insanların da var olduğunu farkettik.

büyüklerimizden biri ölünce, ölümün insana ne kadar yakın olduğunu hissettik, dünyada sadece gördüğümüz şeyler dışında görünmeyen bir dünya olabileceğine, ölünce herkesin oraya gideceğine inandık, dinle tanıştık, doğru yaşarsak ödülle, kötü biri olarak yaşarsak cezayla karşılaşabileceğimize inandık, dünyada iyilerin ve kötülerin savaştığına ama en sonunda hep iyilerin kazanacağı inancı yerleşti.

haklı olduğumuzu düşündüğümüzde gerekirse kavga etmemiz gerektiğini, ağlamayan bebeğe meme verilmeyeceğini öğrendik. kavga ettikten sonra yaptığımız eylemlerin sonuçlarına katlanmak zorunda olduğumuzu gördük, bazen fiziksel şiddetin ikna etmekte ve ikna olmakta ne kadar etkili olduğunu anladık.

ilkokulu bitirdik, hayatta geçmemiz gereken aşamalar olduğunu gördük, yeni çevre edindik, büyüdüğümüzü hissettik.

ergenliğe girdik, vücudumuzda değişiklikler olmaya başladı, işlevlerini anladığımızı sandığımız organların çok daha değişik çalışabileceğini gördük, erkekler pornoyla, kızlar orkidle tanıştı, herkes bu değişikliklerden utandı, büyüklerine sormaya çekindi, dolayısıyla arkadaş çevresinin önemi son derece arttı, çünkü aynı değişiklikler onlarda da olduğundan tecrübeler paylaşıldı, yakın arkadaşların önemini anladık.aynı zamanda çocukken ettiğimiz/duyduğumuz küfürlerin anlamını öğrendik, küfür edince bunu gerçekleştirmenin söylemekten çok daha zor olduğunu anladık.

ergenlikte düşünmeyi de öğrendik, duygusal derinliğimiz oluştu, hayatla ilgili kafa patlatmaya başladık, neden, nasıl soruları içimizi kemirmeye başladı,gelecekten korkmayı ve kaygılanmayı tecrübe ettik. başarılı bir hayat hayal etmeye başladık, buna ulaşmak için nelerin gerektiğini bulma arayışlarına giriştik.

liseye geldik, asileştik iyice, zaman zaman ailemize ve okula kafa tuttuk, kendimizi kuralların dışında tutmaya çalıştık, diğer insanlara farklı olduğumuzu ispatlamak için yırtındık, arkadaşlarımızın dışındaki insanların söylediklerine pek aldırış etmedik, çünkü artık büyümüş ve kendi kararlarını verebilecek yaşa gelmiştik. bizden büyüklerin de o yollardan geçtiğini görmezden geldik. çevremize çok bağlandık, bu hayatımızın geri kalanının nasıl geçeceği konusunda ipuçları oluşturdu.

liseyi bitirdik, hayatımızdaki önemli yol ayrımlarından birine geldik: hayatımızın geri kalanında yaşamımızı nasıl ikame ettireceğimize karar vermek. meslek olarak ne yapacağımızı düşünmek zorunda kaldık. bazılarımız iş hayatına başladı, bazılarımız baba parası yemeyi kendine uygun görüp askerliği beklemeyi/ona bakacak bir koca bulmayı kendine uygun gördü, benim içinde olduğum gürüh ise seçtiğimiz mesleğin doğru olup olmadığını görmek için üniversiteye başladı.

üniversitede zihnen ve bedenen özgür olmayı gördük, yaptığımız eylemlerin kendi hayatımızı oluşturduğunu, yapmazsak bizden başka kimseye zararı olmayacağını öğrendik, kısacası sadece kendimiz ve sevdiklerimiz için yaşadığımızı öğrendik.

(bkz: gider bu)

edit: sözlükte güzel bir giri yazdıktan sonra güzel bir tepki alacağımı ümit edip, girinin en sevilmeyenler bölümüne girebileceğini öğrendim, bir allahın kulu da demez ki şurası olmamış diye, neye göre oylama yapıyosunuz anlamıyorum, sözlükten soğuttunuz insanı be..

yaşanılan onca büyük aşkdan sonra, hep terk edilen olmak, hep başkalarına tercih edilip aldatılmak sonucunda, kimseye hakkettiğinden fazla değer vermemeği öğrenmek.

kendi yalanını söylemenin başkasının gerçeğini söylemekten çok daha iyi olmasını öğrendik..

(bkz: suç ve ceza)

ayrılığı, gözyaşlarımızı tutamazken zamanla gidenin arkasından küçük bir tebessümle el sallamayı,
bizden başka kimsenin bize yardım edemeyeceğini,
kusursuz bir aşk görülse bile her aşkta acının yer aldığını,
boşvermeyi,
aslında hep yalnız olduğumuzu öğreniriz..

(bkz: göte giren şemsiye açılmaz)
(bkz: emanet yarrakla gerdeğe girilmez)

özenti olma özgün ol.

...elini ateşe sokma yanarsın sözünün tecrübelilerin iyi niyetle söylediği bir söz fakat tecrübe etmeyenlerin illaki elini ateşe sokarak öğrenmeyi tercih ettiğini öğrendim.
...anne baba yitirilince hayatta yapayalnız hissedildiğini öğrendim. yapayalnız ve dayanaksız. varlıklarının bile insana güç verdiğini öğrendim.
...son olarak da, bu ikinci söylediğimi sadece ve sadece anne babasını kaybedenlerin anlayacağını, diğerlerininse "evet evet haklı," deyip beş dakika sonra unutacaklarını öğrendim.

hayatın tahmininden daha kısa olduğunu, zamanla ağlamanın bir şeyi değiştirmeyeceğini aksine anlamsızlaşacağını, kendinden başka kimseye güvenmemeyi, olanların seni artık şaşırtmayacağını, sabretmeyi, susmanın bazen kendini en güzel ifade şekli olduğunu, yıllar geçtikçe kendinin dünyanın merkezinde olmadığını ,insanın büyüdükçe hayallerinin küçüldüğünü öğrenirsin...

iyi arkadaşlarının iyi arkadaşlar olarak kalmasını istiyorsan onlarla asla borç alacak ilişkisine girme. borçlu olur da ödeyemezsen yüzün olmaz arayamazsın, alacaklı olup ta tahsil edemezsen, sinir olmaktan iyi yönlerini unutursun.

tecrübelerin insanda iz bıraktığını, ama tecrübe diye adlandırılınca daha hafifletici olduğunu,
öğrenilmesi gereken şeylerin bitmeyeceğini ve hayatın bunu zorlu yollarla en iyi öğrettiğini öğrendim.

herkesin bir zayıf noktası vardır.

tecrübe hayatta yenilen kazıkların bileşkesidir.
evvel yediğin hurmalar,döner kıçını tırmalar.(i̇lk ikisi ailemden öğrendiklerim)
hayatta karşılaşıp,çözülemeyecek tek dert ölüm'dür.geri kalan tüm dertler çaba ve çalışmayla çözülür.(bu da benim hayat düsturum)

bir çok şeyin başından sonunun belli olduğu, aradaki süreçte yaşananların ise "hayat" olduğu...

ucu delik çorapla asla evden çıkma. akşam nereye gideceğin belli olmaz bir durum olursa rezil olursun.

birinin rutinine alışmanın kötü bir şey olduğunu öğrenir insan kimi zaman. ilişkiler başlar ve biter, geriye anılar, birbirine alınan hediyeler, fotoğraflar, duyduğunda o'nu anımsatan kokular, görünce gözlerini dolduran nesneler kalır. kimi zaman kırık bir kalp, kimi zaman iyi ki bitti dedirten bir ferahlık kalır elimizde. önemli olan her şeye rağmen iyi ki hayatıma girdi, daha çok ben olmamı sağladı, hayatımda iz bıraktı diyebilmektir. her şey biter ve hayatta her şey birbirinin yerini alır e malum hayat bu; boşlukları sevmez, doldurur. ama şöyle bir nokta da var ki birine alıştığınız zaman ya da onun hayat düzenine bir şeyler bitip hayat devam ederken saatler ve günler biraz da onun yaşamına göre akmaktadır artık. sabah uyanırsınız gözünüz saate ilişir o daha uyanmamıştır diye düşünürsünüz, gün içinde aklınıza o gelmez belki ama gün sonunda gözünüz laptopın saatine kaydıgında işten çıkmıştır şimdi şurdadır diye geçirirsiniz, yatma vaktı geldğinde alarmı kurarken o daha uyumaz dersiniz... özetle ilişkiler biter ama onun hayatı sizinkinde yaşamaya devam eder bir müddet daha ve işte sırf bu yüzden bir adamın rutinini benimsemek iyi bir şey değildir. adamın diyorum çünkü biliyorum yalnızca çok seven kadınlar bir vücutta iki hayatı idame ettirirler.

hiçbir şeyi ertelememek gerektiği. zamanın ve hayatın çok değerli olduğu.