benim.
anne tarafından bir dayım, baba tarafından bir amcam ve bir halam var. üçü de birer kez evlenip çocuk yapmadan ayrıldılar. olan bana oldu. tek çocuk olduğumu ve 34 yaşında hala bekar olduğumu da düşünürsek evren tarafından lanetlenmiş olduğumu kolayca anlayabiliriz.
full kısmet.
benim gibi 40 tane kuzeni olan bir insanın zihninin almadığı olay.
not: kesin sayıyı bilmiyorum ama en az kırk. anne ve babamın ise ikişer kuzenleri var.
yaklaşık 60 tane kuzeni olan ben son 5 yılda doğan çocukların ismini bilmiyorum. genel olarak unutuyorum.
sevgisiz büyümüş ve yıllarca duygu yitimi yaşamıştır. akranlarına göre daha saldırgan ve hiddetlidir. çünkü küçükken doğal arkadaş sınıfına giren kuzen tanımını öğrenmemiştir. bu sebeple arkadaş seçimi düzensiz ve karmaşıktır, aidiyet hissinden oldukça uzaktır.
kalabalıkta yalnızlık çeker. ölüm yada düğün olduğunda fazla tanıdığı yoktur. arkadaşı fazladır. bazen arkadaşları kuzenin yerini doldurur. hele kardeşi de yoksa.
farkında misiniz bilmiyorum ama gelecekte ki durum buna gidiyor.
neyseki kalabalik kuzen tayfam var ve bu konuda şanslı hissediyorum.
hiçbir şey kaçırmış değildir aslında. hele ki aile ülkenin dört bir yanına dağılmış bir yapıdaysa.
yaklaşık 35 adet kuzen ile dahil olmadığım ve kıskanmadığım insan grubudur.
bana kalırsa hiç kuzeni yokmuş gibi olan insan da benzer duyguları taşır.
yoktur. illa birinci dereceden kuzen istiyorsanız, onu bilemem.
hiç de öyle ayy yazık denecek insan değildir o kadar da üzülmesin bence. anne tarafından 36 kuzenim var, baba tarafının sayısını bilmiyorum bile. bi o kadar ordan vardır. görüştüğüm iki teyze kızı sadece. diğerleri hayatımda bi etkiye sahip değil, olmasın da. evet insanın iyi anlaşabildiği kuzenleri olması çok güzel. hele bi de benim gibi kuzenlerle beraber büyümüşsen, ortak çocukluk anıları falan hoş şeyler. ama kuzeni olmayan da sevgisiz büyümüş demek değil abartmayın.
kuzenlerimle aram çok iyi olduğundan benim için olumsuz bir şeydir.
badtrip
