hiçbir zaman ruh eşini bulamayacağını anlamak

derin bir oh çekip, rahatlamaya sebep olur. aynı evin içinde canı sıkılınca kanepeden kafasını sarkıtan, ikinci kattan alt kata trabzanlardan kayarak inen, ruhu her daim sıkılan, ne yapacağı, ne düşündüğü tam olarak kestirilemeyen birini daha görsem dünya ikimize de dar gelirdi. bana göre ruhun kendisi gibi bir surete değil bambaşka bir renkten ruha ihtiyacı var.

daha kötüsü ruh eşinin hayal kırıklığı olmasıdır, ruh eşini bulamayacağını anladığında kendince açıklama getirebiliyorsun "evet öyle biri yok, o yüzden bulamıyorum." ama bulduğun ve o olduğundan emin olduğun kişinin yarattığı hayal kırıklığı kalpte kapanmayan bir yara bırakıyor.

ruh eşi diye bir şey olduğuna inanmayan bireyler için en fazla bayat kahve içmekle aynı hissiyatı uyandıracak durumdur.