istifa etme kararı sonrası şirketteki ruh hali

insanı, ağzını açıp tek kelime etmeden kapıya doğru yönelmeye iten garip bir ruh halidir.. kendini oraya ait hissetmemek bir yana, geçen her dakikanın işkenceye dönüştüğü bir süreçtir.. iş arkadaşlarının normalde kurduğu cümleler bile batarken, üstüne bir de patronun ne oldu yaa seni böyle görmeye alışkın değiliz. işle mi ilgili? var mı yapabileceğimiz bir şey? şeklinde sorular sorması da gidip sigara yaktırır.. kuaför koltuğuna oturulduğunda saçın bir anda harika şekil alması ile aynı etkiyi yaratır bu. sanki bunca zamandır olumsuzluklar yokmuş gibi gelir bir an. sanki bu kararı çok kolay almışsın gibi "acaba yarı yolda bırakmak mı bu benim yaptığım" diye düşündürtür adama. çözüm karar aldığı anda koşarak uzaklaşmaktır...

aslında hiç oraya ait olmadığınız ortamlar vardır ya; heh işte o^^
şirketteki en kıdemlilerden birisi de olsanız, bu değişmez. ruh haline gelince, düzenleri bozulacak diye bir iç sıkıntısıdır sadece :) yoksa gitmenize son bir hafta kala da iyi kötü günümüz oldu, bu insan da gidiyor artık, bir daha görmeyecez nasılsa diyip bi' yalandan da olsa bir samimiyet beklemek hata sanırım. ama iyi antrenman yaptım sayelerinde, mobbing konusunda özellikle. neyse içimde çok şey birikti, şu süreci de atlatayım, dökülürüm nasılsa. i̇ş hayatına yeni atılacaklara tavsiyeler başlıklarında çokça görebilirsiniz mesela beni :) ahh neler ya neler dkjdjd