iz bırakan kitap cümleleri

gözbebeği: i̇nsanlarda yuvarlak, hayvanların çoğunda ise dikine elips biçiminde olan gözbebeğinin çapı, irise gelen ışığın miktarına göre değişir.

karanlık ve uzaklık büyütür gözbebeğini; aydınlık ve yakınlık küçültür.
yani bu kararsız çember, ışık varsa küçülür, ışık yoksa büyür.

yakına bakarken de küçüldüğüne göre, yakın olan aydınlıktır, aydınlıktadır.
uzağın payına karanlık düşer.
zaten karanlığı kimse yakınında görmek istemez.

aşık olunca da büyür gözbebeği; demek ki âşık olunan hep uzaktadır.

aradaki mesafenin verdiği acıyı azaltmak için, maşuka gözbebeğim diye hitap edilir.

(bkz: elif şafak)
(bkz: mahrem)

"birini seviyorsanız onun sizi ne kadar çok sevdiğini sorgulamakla zaman kaybetmenin anlamı var mıydı?"

"insan bir düşü sevebilir mi?" diye sordu. "evet", dedim hiç düşünmeden, "bence zaten en çok onu sevebilir, bir düşü..."

(bkz: başucumda müzik)

(bkz: kürşat başar)

tanrım, bana değiştiremeyeceğim şeyleri kabul etme gücü, değiştirebileceğim şeyleri değiştirme cesareti ve bu ikisi arasında ki farkı anlayabilme sağduyusu ver.

(bkz: marlo morgan)

(bkz: bir çift yürek)

"hayatımda hiç onun kadar kumral bir şey görmemiştim."

(bkz: kumral ada mavi tuna )

(bkz: buket uzuner)

"... birbirlerine sarılmış aşıklar bireysel coşkularını umutsuzca tek bir yüce benlik halinde kaynaştırmaya çalışırlar, ama boşunadır. doğası gereği her vücut bulmuş ruh tek başına acı çekmeye ve zevk almaya mahkumdur..."

(bkz: aldous huxley)
(bkz: algı kapıları)

arabanın bagajında bir ölü var
direksiyondaki cesetle hayatı tartışan.

"kanatları varmış gibi göstermesinin sebebi ayaklarının toprağa bağlı olmasıydı." yazarı hatırlamıyorum.

"dünya rüya içinde rüyadır"

(bkz: bab ı esrar )

"büyük bir hastalık geçirmeyenler, her şeyi anladıklarını iddia edemezler."

(bkz: dokuzuncu hariciye koğuşu)

"insan yalnız yüreğiyle doğruyu görebilir, asıl görülmesi gerekeni gözler göremez."

(bkz: küçük prens)

"bir gün bir kitap okudum ve bütün hayatım değişti."

(bkz: yeni hayat)

"akıp da hiç bir yere ulaşamamak olası mı? yani sence bir sonu yok mu derenin? oysa her seyin bir sonu var. gecenin gündüzün oldugu gibi... haftanın, ayın, yılın..."


küçük kara balık-samed behrengi

kitabı hatırlamıyorum ama şöyle bir cümle var aklımda kalan
babalar, kızlarını geceleri evde tutarak kontrol etmeye çalısıyorlar fakat bilmiyorlar ki gündüzleri evlerde perdeler kapanıp ne geceler yaşanıyor.

charles dickens efendi, "iki şehrin hikayesi" adlı eserinde [gavurcası: a tale of two cities] karakterine şöyle bir laf söyletmiştir:

"dürüstlüğünle övünme! hayatın ne getireceğini bilemezsin."

o cümleyi okuduğum andan beri, bir gün benim de bu tarz bir "zihinsel aparkat" çekebileceğime inanırım.

"hatta yok gibi bir seymis ikinci adam; belki de gercekte yokmus da, orada, tespih cekenin yaninda, insana benzeyen bir boşluk varmış.nuri, berberin bakisilari altinda o bosluga oturmuş işte, sessizce beklemeye baslamis..bu arada, doldurdugu boslugun (artik kim bicmisse) tam da bedenine uydugunu dusunuyormuş."

(bkz: gölgesizler)