kışın gelmesi

kışın sessizliğinde kaybolmak
kışın soğuk nefesi, gecelerin sessizliğiyle birleşir, sokaklar karla örtülüdür. penceremden dışarı bakarken, her düşen kar tanesi, bir hikayenin başlangıcını anlatır gibi geliyor bana.
kış, insanın iç dünyasını bir masal atmosferine dönüştürür. yavaş yavaş düşen kar tanecikleri, içimizde uykuya dalmış duyguları uyandırır. evler, dış dünyadan izole olmuş gibidir, sadece sıcak ışıklarıyla aydınlanmış. camdan içeriye düşen ışıklar, odaları yumuşak bir hüzünle doldurur.kış, insanın içindeki yazı arayan bir gezgin gibidir. rüzgarın çığlık çığlığa estiği günlerde, içimizdeki sıcaklığı bulmak daha bir anlamlı gelir. sobanın yanında, sıcacık bir battaniye altında kaybolmak, dış dünyanın soğuk gerçekleriyle savaşmak gibidir.
ve o an, pencerenin kenarına çöküp kar tanelerini izlerken, içsel bir yolculuğa çıkarız. belki de kış, duygularımızın kış uykusundan uyanma vaktidir. gökyüzü, yıldızların parıltısıyla dolup taşarken, içimizdeki yıldızlar da birer birer yanmaya başlar.kışın duygusal çeyrekleri, hayatın en hüzünlü ama bir o kadar da güzel notalarını çalar. ve ben, kışın içinde kaybolmuş bir yaz insanı olarak, bu melodiye kulak veririm, içimdeki sessizlikle dans ederim. kış, bize kendi içsel sıcaklığımızı hatırlatır, belki de bu yüzden ona her defasında içten bir tebessümle merhaba derim.