modern insanın en büyük problemi

kalabalıkta kendini yalnız hissetmek

anti klişe timi gelir.

her zaman entellektüel olma çabası içinde olmak. neyin içinde olmak. nerde bu millet nerde bu devlet..

yaşamasıdır.

modern insanın en büyük problemi "modern" olduğunu düşünmesidir. yani şimdiye kadarkilerin en iyisi, en gelişmişi olduğunu sanması.
modern insanın kendine has bir narsisiszmi vardır. kazanımları olduğunu düşünür. geçmişle, örneğin ortaçağ insanı ile kıyaslar kendini. köle değildir(!) bir defa, birinin boyunduruğu altında yaşamak zorunluluğu yoktur. eğitimlidir, okur-yazardır her şeyden önce. bir de eşitlik var. özellikle kadınları daha çok ilgilendiren, daha çok onların kazanımı olan bir kavram. mesela bizde, artık bir erkeği gördüğünde başını önüne almak zorunda değildir, dimdik yürüyebilir.
ama gözardı ettiğimiz çok şey var. evet, örneğin, kadınlar artık bir erkeği gördüklerinde başlarını önlerine eğmek zorunda değilller ama kaç kişi birinin yanından geçerken karşısındakinin yüzüne bakıyor ki? kaç kişi göz göze geldiğine birbirine "merhaba" diyor? ve yarım yamalak tanıdığımız bir insanın yanından geçerken yaşadığımız selam verip vermeme psikozu yüzünden kaç kişi başını önüne eğiyor ve görmemiş gibi yapıyor?
hülasa, "modern" insan, "modern" zamanda yaşiyor olmayı bir halt sanmasın artık..

varoluş problemidir.

insanlık varolduğundan beri varoluş problemi, bu yüzyıl kadar su yüzüne çıkmamıştır. bunların hepsi 2 yüzyıl öncesinde söylenmişti ama kimse dinlemedi. onun için modern veya değil tüm insanlığın en büyük problemi dinlememektir. sadece başkalarının öngörülerini değil, kendi iç sesini bile dinlemediği için nevrotik bir zemin yaratmıştır kendine. yaratılan bu nevrotik zeminden yavaş yavaş, depresyon tohumları filizlenmiştir. filizler nihilistçe, koca koca, simsiyah anlamsızlık gövdeli bir ağaç oluşmuştur. ve şimdi, o ağacın en çürük meyvesini, varoluş problemini yiyoruz.

eğer kendimizi, dahi insanların öngörülerini dinler ve meyvenin ilk önce olgunlaşmasını bekleyerek yersek bir problemimiz kalmaz bence.

sahip olma hırsına yenik düşüp egosuna köle olması; velhasıl, sahip olduğu şeyi elinde tutabilecek özen ve dikkate hazi olamamasıdır.

(bkz: mutsuzluk)
(bkz: huzur)
(bkz: iş)

modern hayatın getirdiği rahatlığın, modern insanın kıçına batmasıdır.

kıymet bilmemektir.
neyin kıymeti bilinsin,
artık herşeyden çok var,
herşey kolay.

yaşamını idame ettirmek ve çocuklarına güzel hatırı sayılır miras bırakmanın yeterli olduğu sanrısına kapılmaktır. bilmez ki; çocuğu o parayı ancak mutlu ve refah bir ortamda harcarsa haz alır. yoksa paranın amına koysan neye yarar, dünyaları bıraksan kaç yazar. sen gelecek nesil için, duyarlı davranmadıktan sonra.

(bkz: patlak prezervatif)

modernleşmektir. ilgi çekme arzusu her yanı sarmışken, ne yapılacağı bilinmezken ve çok şiddetli belki de insan varolduğundan beri etrafı saran en büyük ego savaşları başlamışken hala kendini ''normal ve modern'' sayarak onurlanmaktır. sevgi zaten sikilip atıldığından onun yokluğundan bahis açmak bile saçmadır. modern insanlar özünden uzaklaştığı için iç güdülerini kaybetmiş ve bu yüzden de kendini boşlukta bulmuştur.
çelişkiler içindedir bu bunu bilemez. çok moderndir 3 boyutlu sinamalr izlerken 5 boyutlu salonların konusunu konuşmaktadır, ama hayvani ihtiyaçlarını gidermek için öldürebilir bile. inandığı şeylere tamamen ters davranıp onu savunur.
modern insannın en büyük problemi büyük boşluğun artık ortaya çıkmış olması ve bunu kimseninin fark edememesidir, ya da görmezden gelmesi bilmiyorum. bunun da ileride ya makineleşmiş insanlara ya da anarşist bir düzene yol açacağını düşünmekteyim.

kavanoz.

yalnızlık. hangimiz yalnız değiliz? yanımızdakilerden kaçımız gerçekten dost diye emin ?

inanç problemidir. ne inandığının tam hakkını verir ne de inanmadığının. ortada kavrulup gider.