ölü sevicilik

(bkz: necrophilia)

+yakalayın şunu çabuk! şerefsiz, insan mısın lan sen?
-sevmek suç mu komserim?

türk milletinin özellikle devlet büyükleri ve muzaffer komutanlar için beslediği an'a ait olmayan, akıl dışı, putlaştırıcı, çağ dışı bir sevgi türü. dogmatik ve yobazdır. ha bir de, sadece çember sakalla yobaz olunduğunu sanır ölü seviciler. evet.

başbakanın üzerine yorum yaptığı konulardan birisi. her şeyi bildiği gibi bunu da biliyor demek ki.

şehit, şehadet kültürüne inanan ve savunan birisinin başkasını eleştirme amacıyla kullandığı zaman, komik olmasına neden olan parafili.

en fazla tayyip'in yaptığıdır.

8 haftalık embriyodan tutun, darbe'de öldürülen sağcının mezarında ağladı.

yani siz onu daha iyi bilirsiniz.

gün geçmiyor ki bir örneğini daha görmeyelim sayın okuyanlar. işte kedisinden helikopter yapan adamın haberi.

yalnız linkte o helikopterin fotoğrafı da var, ona göre açın anam bacım.

"insanlar, evcil hayvanları öldüğünde onlardan ayrılmakta çoğu zaman güçlük çeker. danimarkalı sanatçı da kedisi öldüğünde aynı duyguyu hissetti ama onu sonsuza kadar yanında hissetmek için sıra dışı bir 'eser' yarattı."

kedisinden helikopter yaptı i̇nsanlar, evcil hayvanları öldüğünde onlardan ayrılmakta çoğu zaman güçlük çeker. danimarkalı sanatçı da kedisi öldüğünde aynı duyguyu hissetti am... ntvmsnbc

milletçe iyi yaptığımız eylemdir.severiz biz herkesi,öldüyse daha bir çok severiz.hatta o kadar çok severiz ki sapıtırız.sapıtmasak iyi de işte engel olamıyoruz duygularımıza.mesala bir hrantımız vardı.adam yıllarca konuştu ,yazdı.söylediklerine aldırış etmedik çoğumuz,bu adam ne diyor demedik,acaba başına bir iş gelir mi diye sorgulamadık.ne zaman o adamı kaldırımda uzanmış gördük,o zaman yazmaya başladık onun için,o zaman meydanlara döküldük,hepimiz hrant olduk hepimiz ermeni! çünkü öldü! ölünce kahraman olur bizim ülkemizde insanlar ,ölünce sevilirler. öldüler diye vijadan mı yapıyoruz yoksa ? nedense aklıma ilk hrant dink geldi. neden bilmiyorum ama nice örneği vardır bu durumun. ölmeden önce kahraman olupta sevgisi yüreğimizde hiç azalmayanlarda vardır tabi.
ama kesin olan şu ki öyle yada böyle ölünce kıymete biniyorsun.çünkü artık yoksun.birde biz dünyaya gelmeden önce ölümüşler vardır.onlar içinde hayranlık besler ve severiz onları ölümüne.garip bir milletiz biz işte..korkuyorum bazen bu duygusallığımızdan.

en büyük samimiyetsizlik, çok güzel bir örneğini daha bu günlerde yaşıyoruz.

dün nelson mandela hayata gözlerini yumdu, dünya gelmiş geçmiş en büyük fikir ve dava adamlarından birini kaybetti. her zaman olan aldu ve böyle büyük bir insan dünyadan göçünce herkes "çok üzgün" olduğunu yazmaya, mandela nin fotoğraflarını paylaşmaya başladı, bu insan üzerinden bir nevi reklam yapmaya çalışıyorlar. ben bu samimiyetsizliğe katlanamıyorum. hepinize soruyorum, mandela nin fotoğrafını paylaşırken onun felsefesini de paylaşıyor musunuz. ne diyordu mandela mesela, kimse ırkı, dini veya geçmişiyle yargılanamaz. mesela siz insanlara bu kurt, bu çingene, bu yahudi, bu ateist, bu dinci, bu cemaatçi, bu gezici, bu siyahı, bu ermeni, bu kadın, bu erkek demeden yaklasiyormusunuz. peki mandela ne yapmıştı, her türlü baskıya ve tutsaklığa rağmen fikirlerinin arkasında durmuştu. siz fikirlerinizi açık açık dile getirebiliyor musunuz, yanlış gördüğünüz şeyin karşısında duruyormusunuz, yoksa bana dokunmayan yılan bin yaşasın mi diyorsunuz, ya da haksizliğin karşısında bana zarar gelir diye siniyor musunuz. son olarak belki de mandelanin en önemli meziyeti affetmeyi bilmesi ve insanlara affedebilmeyi öğretmesiydi, siz bunu yapabiliyor musunuz, kendinize haksizlik yapanları affedebiliyormusunuz, yoksa bir kinle "onlar geçmişte bize böyle yapmıştı, şimdi de biz onlara yapacağız" mi diyorsunuz. bence mandelanin fotoğraflarını paylaşırken bunları bir düşünün, kendinize bir bakın, tarihin en önemli insanlarından birini reklam aracı olarak kullanmaktansa ondan bir şeyler öğrenmeye çalışın, böyle yaparsanız zaten mandela aslında hiç ölmemiş olur.