özlemek

artık takvimler şubat'ın 1'ini gösteriyor. soğuk kış güneşi daha çekingen bir tavırla giriyor karanlık odama. ilkbaharın gelişi eskisi kadar heyecanlandırmıyor. çok sevdiğim nisan ayını görür müyüm göremez miyim inan bilemiyorum. uyandığım her sabaha senin yokluğunu hissetmek, bir kemik sancısı gibi batıyor artık. sonrasında ise yerini derin ve sancılı bir hüzne bırakıyor. sabah doğan güneşin ve bu şehrin artık aynı olmadığını acı bir şekilde idrak ediyorum. çok üzülüyorum. tüm kalbimle özlüyorum seni.

onu gece rüyanda görüp sabah uyadığında ise soğuk bir göz yaşının yüzünden sessizce süzülmesidir.

kalbinde depremler olmasına sebep olur. hayattaki en çok ihtiyaç duyduğun kişi yanında yoktur ve sen tüm evrende kendini yalnız hissedersin.

bu duygunun amk tamam mı? daha bi adam gitmeden özlenir mi lan? bu duyguyla nasıl baş edilir unutmuşum. saatlerdir ateş düşmüş gibi yüreğime. git ama çok uzağa gitme. yine aynı şehrin iki farklı ucunda olmaya razıyım. buralarda bir yerde nefes al sen. yoksa ben nefes alamayacağım. bir sürü anı ile ben burda deliririm. bana bunu yapma.