klasik türk erkeğinin telaşlı hali olmaktır. örnekle anlatayım isterseniz.
bundan bir kaç ay önce memleketten kuzenlerim geldi istanbula. genç yağız anadolu delikanlıları bunlar tabi. bir tanesi başımın etini yedi kerane nerde diye diye. baktım caymıyor. önce bunları ayosofya sultan ahmet kapalı çarşı gibi mekanları gezdirdim. dedim biraz feyz alsınlar. üstüne yorulup unutsunlar. çünkü istanbulda geçirdiğim üç yılda karaköye kadıköye gitme amacı dışında gitmişliğim yok. ama adamlar inatçı. çok baskı yaptılar. götürmek zorunda kaldım. üstelik sanki koca istanbulda onları tanıyacaklarmış gibi adres sormaya utanıyolar. sora sora bulduk zürafa sokağı bu arada gitmesi muhtemel arkadaşlar da arandı ve adımız keraneciye çıktı zaten. adamlar ben sahilde çayımı içerken gördüler işlerini. sonra bir baktım koşa koşa eve gitmeye çalışıyolar. cenabet gezmekten korkuyolar. ulan yediniz o haltı zaten. sonrasından niye korkuyosunuz durun iki taksim gezseydik. yok eve dar attık kendimizi.