99 senesinde finalfour için samsun'a geldiklerinde (ki o zaman velet idim) fotoğraf çektirmek için yanlarına gittiğimde apış aralarında kaybolacağım hissiyatına kapılarak tırstığım, buna rağmen hala fotoğrafı olan iki uzun siyahi ayıdan biri. nitekim smaçları büyük keyif veriyordu. finalde fenerbahçe yenişleri ve ibrahim kutluayın tam da potanın altından izlediğimiz kısma gelip yaslanarak ağlaması ona karşı küçük yaşlardan beri olan antipatimin yokolmasına yetmemişti. potanın filelerini kesmek bir gelenekti ve onu (bkz:
murat konuk) işte bu rashard griffith'in tepesine çıkarak yapmıştı. başlıkla ilintili olmayan birçok şey hatırlamama rağmen yazmayacağım. küçüktüm çok salaktım yoksa bu kadar bilgi aklımda kalmazdı.