ferhan şensoy un ilk defa ağlattığı film. her zaman alt metni hüzünlü bir mizahı vardır ama bu seferki direkt. 1972 de yurdu terk etmek zorunda kalan bir gencin 34 yıl sonra başka bir kimlikle, yurda akademisyen olarak dönüşü. giderken bıraktığı aşkını unutamayaşı, hayatında hep
eksik bir şeyin olması. geride kalan 4 yoldaşının bugünkü halleri.
ege aydın ın ilkelerinden ödün vermemiş eski bir arkadaşıyla yaptığı konuşma, çoğu devrimcinin geçtiği yolları özetliyor. buna benzer bir konuşma babam ve oğlum da, fikret kuşkan - halit ergenç arasında da geçmişti. galiba 'ben bu devrimi kimin için yapıyorum, kimin için hayatımdan vazgeçiyorum' sorusu yolundan döndürüyor çoğunu. çünkü yol çok çetin, çünkü her devrim önce kendi çocuklarını yiyiyor. ve en acısı uğruna savaşılan halk, devrime sahip çıkmıyor. bir de üniversitede yeşeren bir aşk var, şensoy un aşkına paralel. ve bu aşk kesiştiriyor bütün karakterlerin yolunu. şensoy un sınıfta yaptığı minimini anket, bugünlerin sebebini ortaya koyuyor.
-----spoiler-----
- kimlerin cep telesonu var?
sınıf: bütün eller havada
- kimlerin 2 tane çep telefonu var?
sınıf: çoğu el havada
- kimlerin mp3 çaları var?
sınıf: çoğu el havada
- kimler 18 yaşını bitirdi?
sınıf: bütün eller havada
- kimler son seçimde oy kullandı?
sınıf: 2 el havada
- teşekkürler türkiye...
-----spoiler-----