askerliğimi hakkari çukurca'da yapmış biri olarak yardımcı olabilirim diyeceğim ama bedellisi hakkari'ye düşen olursa yanıma yaklaşmasın sakın o cenabetlikle.

cok erken fark ettiğim bir gerçek vardı. uzun yıllar bunu hayatıma uyguladım.
sonra ne oldu nasıl oldu bilmiyorum insanlara değer vermeye başlayıp bu gerçeği unuttum.
ama şu yaşımda anlıyorum ki bu gerçek mıh gibi aklıma çakılmalıymış , pranga gibi ayağıma takılmalıymış.
aileniz dışında kimse ikinci bir şansı hak etmiyor. bilin ki o insanlar sizi kırdıkları, şaşırttıkları yerden tekrar tekrar vuruyor.
kimse sizi önemsediğinden filan dönmüyor.
bencilliginden, yalnızlığından dönüyor.
sizi üzmek istemeyen de hiç üzmüyor zaten.
gerisi boş.
sıla ablanın da dediği gibi " iki satırlık adamları musallat ettik ömrümüze, bundandır boyle..."

ne zaman elimden kayıp gitse bir şeyler, tutuyorum parçalarcasına, tırnaklarımı geçiriyorum. sonra da puu bunun için mi bu kadar uğraştım diyorum. artık bırakacağım, özne veya nesne her şey kendi yolunda kaysın gitsin önünde durup bana çarpıp bir tarafımı kırmasına izin vermeyeceğim.

mimarlık öğrencisi olan bir arkadaşımın bir projesi için yaptığı deneyi hatırlattı bana. şöyle ki; fakültenin herhangi bir yerinden çevirilen üniversiteye yeni başlamış 1.sınıf öğrencilerinin gözleri bağlanır ve etraflarında bi kaç tur döndürülerek yönlerini kaybetmeleri sağlanır. sonrasında tutulup koridorlarda yürütülmeye başlatılır. 10-15 dakika boyunca projeyi yönlendiren arkadaşımın komutasıyla alt katlara inilir, koridorlardan geçilir, dönülür, sınıflara girilip çıkılır. sonrasında en son ulaşılan noktada öğrencinin gözleri açılır. aynı prosedür yıllardır aynı fakültede okuyan öğrencilere de uygulanır. sonrasında bu öğrencilere kendi yürüdükleri rotayı çizmeleri istenir. geçtiği koridorlarda neler olduğu, hangi derslikler, hangi amfiler, otomatlar, wcler vs.. hepsini çizmesi istenir.
sonuç olarak, yıllanmış öğrenciler hangi koridorlardan geçtiklerini, hangi merdivenleri kullanarak indiklerini, tüm bağlantı yollarını kurarak çiziyorlar fakat koridorda bulunan sınıfları sıralayamıyorlar, ya da eksik sayıda sınıf çiziyorlar, koridordaki diğer detaylara dair bilgi vermekte zorlanıyorlar. tabiri caizse sallıyorlar biraz.
1.sınıf öğrencileri ise, geçtikleri koridorlarda ne olduğunu doğru saptayıp birebir aktarıyorlar fakat hangi yoldan nereye geçtiklerini tam çıkaramıyorlar. yaklaşık 100öğrenciye uygulanan bu çalışmadan bir istatistik çıkarmak doğru olmaz tabi ama o fakülte öğrencileri için ufak bir genelleme yapılabilir.
bir mekanı yeni tanıyan ve ne nerde tam olarak bilmeyen kişiler o mekanda yönünü bulurken dikkatini tüm mekanı incelemeye veriyor. neyin yanında ne var, şu sınıf hangi katta, bu wc kadın mı erkek mi gibi birçok detayı hafızaya atıyor. fakat ana akslar haricinde kullanılan rotaları bilmiyor. (bahsedilen fakültenin epey karışık olduğunu belirtmek isterim). bu öğrencilere başlangıç noktasından sonra hangi yoldan gittiğini bilmeden doğru koridorları nasıl çizebildiği sorulunca, genelde ses, yerdeki döşemeler, koku gibi indikatörler sayesinde olduğu ortaya çıkıyor.
yıllanmış öğrenci ise artık ezbere bildiği yolları gözü açık olduğunda da çevresine bakmadan geçip gidiyor zaten. koridorlarda ne olduğunu 2 yıl öncesi gibi çizen birkaç öğrenci çıkıyor hatta. kendi kullanmadıkları sınıflara bakmadıkları için değişimi farketmiyorlar. o sınıfların yerinin değiştiğini bir yerlerde duymuş olsalar bile mekansal anıları onları yanıltıyor.
yani demem o ki, yeni tanıdığımız mekanlar öğreti şeklinde belleğimizde yer edinmeye başlıyor, aşama aşama yükleniyor ve bir süre sonra anıya dönüşüyor. sonrasında hafızamızda bütünüyle var oluyor.
çok uzun ve akmayan bok bir giri oldu bu ya. uykumu açamadım galiba sonra editlenecek muhtemelen.

ben öğrenci ve fakir iken ve karnımda aç iken ; karşı komşum kurban bayramında bana kemik getirmişti evet yanlış duymadınız kemik.
komşuluğun geldiği son nokta der ve susarım. buyurun ağzına siz mi sıçarsınız ben mi sıçayım?

şüphesiz ki mevcut bir işiniz varken araması daha eğlenceli ve kolaydır. fakat işsiz iseniz tam bir çöküntüye dönüşebilir zamana bağlı olarak.

ilk mezun olduğunuzda başlarsınız en güzel yerlerden. ama zamanla istediğiniz geri dönüşleri alamadığınızda başlar kriterleriniz değişmeye. ben mühendislik okumuştum ama işe girmeden önce en son başvurduğum ilan 'barista' ilanıydı. varın gerisini siz düşünün.

"sözlüğün kalitesini arşa çıkaran başlıklarda bugün" listesinde top 20'ye ilk sıradan giriş yaptı daha demin. dandik forumlarda bile böylesine temel türkçe bilgisinden yoksun kelime birleşimlerine rastlamak zorken, burada denk gelmek bana nesli tükenen altın başlı langurlarla bu arkadaşlar yer değiştirse keşke dedirtiyor.

devletimiz sağolsun mardin kızıltepe komando taburunda arttırılmış sanal gerçeklikle 3d olarak 21 gün call of duty oynatacak bana

bedelli askerliğe gidenlere laf edenlere gıcık oluyorum. hayır param var bedelli yapıyorum, bir defa bu hakkı bana senin devletin vermiş sanane yani.

(bkz: iskenderun)

türkiye'nin en iyi yemek yapan 4 şehrinden biridir.

adana, hatay, antep, urfa

bu 4 ildeki insanlar birbirlerinin yemeklerini de sever ve yer damak tatları birbirine çok yakındır.

hem ayranım dökülmesin,hem de mısır gevreği yiyebileyim.

ilk parami yaşlı kadınlardan kazanmıştım, çok zor ve nefes nefese kalarak anlımın teriyle kazanıyordum. tabi cümleye böyle başlayınca jigololuk gelebilir akla ama perşembe günleri pazar arabalarını çekiyordum, diğer günler jigololuğa devam hahahaha

26 yaşındayım. 20 yaşındaki videolardaki gevşekliğimi, mallığımı gördükçe kahroluyorum.

"hafıza için önce mekân gerekir." demiş adını hatırlayamadığım bir zat. estetik kaygılarla yapılmış sanatsal değer taşıyan eski tarihi yapıları olduğu gibi korumakta çok iyi olan italya, ukrayna, avusturya vb. ülkeler sadece bu tarihi değil, 20. yy.'ın başında inşa edilmiş, hiçbir antik öğeye sahip olmayan sıradan depoları, ardiyeleri, fabrikaları bile korumuş, yaşayan, nefes alan yapılara dönüştürmüşler. ülkemizde ve özellikle büyükşehirlerde tahrip o kadar fazla ki, zaten unutmaya meyyal bünyemize bir de mekânsal hafızanın zayıflığı ekleniyor. standart, sıkıcı, sentetikleşmiş, tektipleşmiş bina yapımı ile de bu perçinleniyor, özgünlük toki binalarıyla sağlanmaya çalışılıyor. sokak yok oluyor, sokak kültürü ile birlikte.

bunları yazmak nereden geldi aklıma, selçuk aydemir'in mahalleden arkadaşlar kitabını okurken kendi küçüklüğüme ve mahalleme yaptığım yolculukta bazı şeyleri hatırlamak için hafızamı zorlamamın sebebi buydu çünkü. bir şehrin kimyası, hafızamızın yetişemeyeceği ölçüde değişip başka bir hal alıyorsa, yaşadığımız mekânlar gün geçtikçe bize yabancılaşıyorsa, kendimizi, kentimizi, ülkemizi benimseyiş şeklimiz farklı olacaktır.
bunlar da ispatı. fotoğraflamasam da unutmam mümkün değil buraları.

pembe gömlek ne alaka diye düşünürdüm ben de eskiden, taa ki hoşlandığım herifi pembe gömlekle görene kadar. allahım dedim, pembe bir erkeğe bu kadar mı yakışır dedim, neden yıllarca kadın kıyafetlerine kullanıp bu rengi ziyan etmişler ki dedim. adam düz bir renkle çok sıradanken, pembe gömlekle adeta olympos un tanrılarından birine evrilmişti.

şaka değil, gerçekten yakışana çok yakışıyor ama pembenin tonu önemli. elli tonunu da denemeye yeltenmeyin.

serçesi öldüğü için 5 yaşındaki çocuğa taziyeye giden resûl sevilmez mi? yeryüzünün yüzü suyu hürmetine yaratıldığı, alemlerin efendisi olan peygamberimiz muhammed mustafa ( s.a.v. ) ' nın kutlu doğumudur mevlüt.

inanan tüm müslümanların kandili mübarek olsun, sevdiklerimizle daha nice kandillere erişebilmek dileğiyle, hayırlı kandiller! kalbimizdeki kandiller hiç sönmesin!!!

instela'nın uzun zamandır ihtiyacı olduğu kaos ortamını yaratmış ve gitmiştir. olay bitmiş bence artık dağılabiliriz.

edit: işbu giri girildikten sonra başlık şahsım tarafımdan engellenecektir. size de tavsiye ederim.

tam bir hafta sonra 26 yaşına gireceğim. her doğum günümde olduğu gibi yine bir hüzün sardı. bakıyorum sanki bomboş geçirmişim ömrümü. aslında gerçekleştirdiğim hayallerim oldu. ama bazı şeyler için de geç kalmış gibiyim.
hiç sevmiyorum büyümeyi. bir tarafım inatla 5 yaşında. hala bir bisikletim olmadı mesela. hep soruyorum kendime alabilecek durumdasın neden halen almıyorsun diye. sanırım büyümemek için. öyle işte.

kitap yazıyorum biliyor musunuz? yayın evlerine göndercem. yayınlatmak için.
küçük bir kızın hayatını kurtaran yaşlı bir adamın bu uğurda hapse düşmesini ve çıktığında uğruna fedakarlık yaptığı insanlar dahil olmak üzere herşeyin ne kadar değiştiğini anlatıyorum. ölümden ne farkı var ki? başka bir hayata uyanmak gibi birşey bu.
şşştt kimse bilmiyor bu arada. kız arkadaşım bile. aramızda sır tamam mı sözlükcüler.