üşengeçlik

genellikle zeki insanlarda vuku bulması ile birlikte icat çıkarttırandır.

adamlar üşengeçlikten icat ediyorlar bir şeyleri, sonra dünya nasıl gelişti? üşengeç ve zekilerin yüzü suyu hürmetine gelişti...

h: hatun kişisi, b: ben

h: (3 adet tişört fotoğrafı atar) beyaz ve askeri desenli olanı x liraya, sarıyı y liraya aldık.
b: renkler güzelmiş, sarısı özellikle. kelebekli falan tam senlik (kahkaha atan smiley)
h: o sarının kırmızısı da eklendi.
b: ne kırmızısı eklendi anlamadım
h: kırmızısı da var. sarının kırmızısı
b: nerde?
h: bla bla bla... sonunda kırmızıyı da aldık.
b: kırmızının fotoğrafını atmadın (kahkaha emojisi)
h: kırmızı böyle (kahkaha emojisi)



3 ü dışında başka tişört aldığını anlatmaya üşenmesinden baştan anlamalıydım. çıldırıyorum dafddsdsdatsfdsgdsa.

uzaktan göründüğü gibi olmayan, uğruna birçok fedakarlıklar yapılıp, çok şeyden vazgeçilen bir yaşam biçimidir.
önce günlük sorumlulukları görmezden gelmekle başlar ardından insanlarla iletişimi en aza indirgemekle devam eder. şahsen bende öyle bir boyuta ulaştı ki whatsaap'tan gelen mesajları okuyup, kendi kendime cevaplayıp, konuyu kapattığımı fark ettim; haliyle bu durumdan habersiz karşı taraflarla aram açıldı ve gün itibariyle kendisini silerek yükümü azalttığıma inanıyorum. bazı insanlarla gereksiz sohbetler etmemek içinse işe giderken güzargah değiştirmek için harcadığım çaba beni çok yoruyor. neyse efendim bunu yazarken bile baştan sona okumaya üşenip olduğu gibi bırakıyorum, bir ara toparlarım.

tembelliktir.

amansız bir hastalıktır

bir yeni çağ hastalığı. baş etmesi zor. bunun daha gelişmiş ve kompleks bir versiyonu için (bkz: erteleme)
(bkz: procrastination)

ikisinde de usta olunan zamanlar çok da uzak geçmişte değil.

otobüslüktür. belediyeciliktir.

30 yıldır çözemediğim sorunumdur.

kumandayı almaya çalışırken ayağa kramp girmesidir.

naçiz bedenim sivrisinek ısırıkları yüzünden mayın tarlası gibi oldu. pencereleri açmazsam ev cehennem fragmanına dönüyor, açarsam sivriler ziyaret ediyor. buna çözüm olsun diye yaklaşık 1,5 ay önce sineklik teli aldım. alış o alış, paketiyle beraber bıraktığım yerde duruyor. işıkları kapatıp pencereleri açıyorum. işıksız ortama daha az sivri geliyor. karanlıkta oturuyorum lan iki aydır. bilgisayar, televizyon açmıyorum. euro 2020'yi doğru dürüst izleyemedim bu yüzden.

üşengeçlik her zaman çok iş yaptırır.
tuvalette gitmeye üşenirsin, en ufak bi gülme krizinde altına işersin, dünya iş çıkar başına.
tabakları tek tek taşımaya üşenirsin, tepeleme taşımaya kalkarsın, birden devriliverirler, bi araba iş yaparsın.
ben ne zaman üşensem hep zararlı çıktım şu hayatta.
az önce de bilgisayarı şarja takmaya üşendim, çat kapanıverdi, 5 saattir açılsın diye bekliyorum.
"trrrrum,
trrrrum,
trak tiki tak
makinalaşmak istiyorum!"

not: şiirin alakası yok sanırım ama birden aklıma geldi; üşenmedim ve yazıverdim.