yalnız yaşamak

eğer en güzel dönem olan üniversite yıllarınız ailenizin yanında geçiyorsa özlenen yaşam biçimi olur kendileri.

(bkz: yalnızlık)

ev arkadaşınızın memleketi istanbula çok yakın bir yerse çok sık yaşanan durum. sorumluluktan uzaklaşmaya başlayıp salma, yalnızlığa alışma hâlleri.karabasan gelmediği sürece güzel olan eylem...

kendine yaklaşmak için fırsattır, başka insanlar buna pek imkan vermez. insan kendini tanır, kafasından geçen düşüncelerin hiçbirini kaçırmaz. kendisine şans verir. yalnızlıktır tabi bir yandan ama "yalnız kalmadan hiçbirşey ortaya çıkmaz" demiş picasso. aferin iyi demiş.

kendine yeten kişinin çok rahat edeceği durum.kimseye ihtiyaç duyulmaması gurur verici ama sokağa çıkıldığında sosyopat hissi verebiliyor.(bkz: tek kişilik ordu)

bir süre sonra alışkanlık olur kalabalık bir ortama girildiğinde beyniniz patlıyacakmış gibi hissedersiniz. bir an önce eve gidip yastığınıza sarılıp uyumak için can atarsınız.

özellikle öğrenim hayatını ev arkadaşlarıyla geçirmiş insanların belli bir süreden sonra özlemini çektiği durum. ev arkadaşlarıyla yaşamak eğlencelidir evet, ama insan bir süre sonra yalnızlığın da tadını çıkarmak ister. maddi durumu elveriyorsa, cesareti varsa tek başına eve çıkar. ama yalnız yaşamak bağımlılık yaratır, her şeyi göze almak lazımdır. cesaret, yalnız yaşamanın öncelikli kuralıdır.

ne kadar yalnızsan o kadar özgürsün lafıyla gaza gelip, tek başıma eve çıkıp, sonrasında da kendimi forumlara atmama vesile olan, iyi yanları olmasına rağmen kötü yanlarının çok pis koyduğu insanın (yani benim) hali(m)

mutsuz bir beraberliktense ,mutlu bir yalnızlığı seçenlere sesleniyorum.yalnızlık insanın seçtiği birşeydir.mutlu bir yalnızlığa da inanıyorum

belli bir yaş üstü insanların , çocuklarını yuvadan uçurup eşinin de vefat etmesi sonucu karşı karşıya kaldığı durumdur. kendi tercihleridir yalnız yaşamak ama akşam olupta herkes kendi yuvasına çekildiğinde pencerelerinden çevredeki sıcak yuvaları izler , yan daireden gelen çocuk seslerini özlemle dinlerler. kapı çalındığında kim geldi acaba merakları sevinç ve korkuyla karışıktır. savunmasız kişilere karşı düzenlenen zorla eve girme, hırsızlık olayları hep tedirgin eder onları. gelen kişi bir tanıdığıysa nasıl ağırlayacağını bilemez. saatler sürer anlatacakları. ayrılma vakti geldiğinde sizi geçirirken özür diler tarzda şu sözcükler dökülür dudaklarından;

-hep ben konuştum başını şişirdim yine senin ,yalnızlık o kadar zor ki bazen duvarlarla konuşuyorum.

(bkz: hep yek)

kafam dinç olsun, kimsenin etlisine sütlüsüne karışmıyayım, kimse de bana karışmasın düşüncesinin uygulamaya geçirilmesi.
bir müddet sonra sıkıcı oluyor.

bi zaman sonra konuşma ve düşünme yeteneğimizi geçici olarak kaybetmek söz konusu olabiliyor.

bi türlü çıkartıp içinizden atamdığınız ama durup düşününce de birlikte yaşadığınız insanlara(aile olaiblir örneğin) haksızlık etmemeniz gerektiğini düşündüğünüz, sürekli düşüncesini ertelediğiniz ve birgün mutlaka gerçekleşecek inancını taşıdığınız bir arzu.

dışarıdan bakıldığında oldukça çekici, içine girildiğinde bir o kadar vahim durum, sabah uyanıldığında kahvaltının es geçilmesi, akşam yemeğinin masada yenmesinin lüzumsuz gelmesi ve kucağa alınan tepsinin üzerinde doymaya, doymadığın vakit başka bir şey kirletmek istemediğin için doymuş gibi yapmaya çalışılması ve akşam çay demlemeye bile üşenilmesi,vs. yani bir çeşit yarım yaşamaktır yalnız yaşamak. eve gelen insanlar için deli divane olmak ve normalde yapmadığın her şeyi gelenlere sunmaktır aynı zamanda. zordur yalnız yaşamak...