yazarların bugünkü mutsuzluk sebebi

başlık resmen zirve yapmaya davet ediyor yazarları. madem hepimiz mutsuzuz neden birlikte mutsuz olmuyoruz ki? bu görev zirvelerin prensi bitli piyade'ye düşüyor.

kurum terbiyesizliği.

şeker tükettim. oysa ne güzel tamamen hayatımdan çıkmıştı. o kadar özlemişim ki midem bulanmaya başladı ama nefes alıp, dinlenip, yemeye devam ettim. bu da mutsuz olmak için sebep mi diyecekler için anlayamazsınızz diyorum.

geceleri uyanmayı sevmiyorum.
sonra sabaha karsı uykum geliyor, sabah yuruyusune cıkamıyorum.
halbuki her sabah ben sabah yuruyusu+dus+kahvaltıyla gune baslamak istiyorum.
aksamustu yuruyuse cıkınca ortalık cok kalabalık oluyor, o kalabalık yoruyor beni:(

baba sorunlarını ergenlikte bıraktık sanıyorduk ama yanılmışız.

(bkz: sağlık sıhhat)

hâlâ insan formunda hayata devam ediyor olmak.

anam çocukluğumdan beri tadı kıvamı vs hiç değişmeyen mükemmel patatesli böreğinden yapmış ama diyetteyim.

çok sevdiğim ve değer verdiğim ama bir süredir işlerimden dolayı kendisini ziyaret edemediğim bir insanın yaklaşık 1 aydır, 4. evre kanser olduğunu öğrendim. kendisi, ebru, ahşap boyama gibi hobilerle uğraşan bir sanatçı ve ressamdır. böyle iyi kalpli ve sanatçı ruhlu bir insanla iletişimi kesip, onu bu zor gününde yalnız bıraktığım için biraz vicdan azabı çekiyorum. kendisi de aramamasını, beni üzmek istemeyecek kadar ince ruhlu olmasından kaynaklandığını düşünüyorum.

sol el işaret parmağımı kestim. aynı elime yağ sıçradı.

yepyeni bir telefon aldım artık dünyayla iletişim kurabilirim diye düşünürken; telefon şebeke sorunlu çıktı. i̇adesi vs üç gün daha mağaradan selam ediyorum ddjdjdj

yarının pazartesi olması.

onca zamandır iş başvurusu yapıyorum sonunda bir yerden döndüler. o kadar sevindimki . acayip heyecanlıyım,mutluyum,korkuyorumda bir yandan..
arkadaşlarım adıma çook mutlu. sonra gidip aileme hevesle, heyecanla,mutlulukla anlatıyorum sıfır tepki ..
asgari ücret verirler, kendini ezdirme dediler. bu kadar.. direk dibe yol aldım ben...
neden bu kadar önemsiyorum bilmiyorum.önemsemiyordumda aslında ama ne bileyim garip bir his.
hevesimi kursağımda bıraktılar.
daha işe alınacağım kesin bile değil.
bırakın bari birkaç gün umudumla mutlu olayım..

hayatla ilgili ne istediğimi çok da bilmediğimi fark ettim kısa süre önce ve bu beni inanılmaz endişelendirdi. böyle biraz rüzgarın estiği yöne doğru gidiyorum sanki. halbuki hep kendi isteğimle şu anda olduğum yere geldiğimi düşünürdüm. bunun keşfi beni biraz yıktı ve ben ne istiyorumun cevabını bulmaktan başka yolum olmadığını düşünüyorum. bugün de buna dertlendim. saygılar.

normal tansiyonu düzene alırken bir de göz tansiyonu geldi başımıza. göz önünde uçuşan siyah noktalar da bonusu…